در حالي كه دو ماه و نيم از پايان جنگ جهاني دوم در اروپا مي‏گذشت، نبردهاي سختي بين نيروهاي امريكا و ژاپن در آسياي جنوب شرقي در جريان بود. امريكايى‏ها پس از تصرف جزيره اوكيناوا، در تدارك حمله به خاك اصلي ژاپن بودند ولي با مشاهده مقاومت شديد ژاپني‏ها براي حفظ اين جزيره، پيش‏بيني مي‏كردند كه جنگ براي تصرف خاك اصلي ژاپن، تلفات و خسارات بسيار سنگيني به بار خواهد آورد. در همين اوضاع و احوال بود كه اولين بمب هسته‏اي امريكا در شانزدهم ژوئيه 1945م در صحراي آلاماگوردو در ايالت نيومكزيكوي امريكا با موفقيت مورد آزمايش قرار گرفت و از اين زمان بود كه سران امريكا به فكر استفاده از اين سلاح در جنگ با ژاپن افتادند. هنگام آزمايش نخستين بمب هسته‏اي امريكا، هاري ترومن، رئيس جمهور وقت اين كشور در خارج از كشور و در كنفرانس پوتسدام حضور داشت. وقتي كه خبر آزمايش موفقيت‏آميز بمب هسته‏اي را به ترومن اطلاع دادند وي بي‏درنگ دستور داد به توليد اولين سري از اين بمب‏ها اقدام شود. استدلال سردمداران امريكا براي استفاده از بمب هسته‏اي در ژاپن اين بود كه اگر بمب هسته‏اي در ژاپن مورد استفاده قرار نمي‏گرفت، بيش از ده برابر آنچه در هيروشيما و ناكازاكي كشته شدند، در ميدان‏هاي جنگ جان مي‏باختند. با اين دليل، ترومن دستور بمباران هسته‏اي هيروشيما و ناكازاكي را صادر كرد و جان بيش از دويست هزار نفر را در يك لحظه گرفت. ضمن اينكه صدها هزار نفر ديگر نيز، از آثار اين بمب‏ها، دچار انواع بيماري‏ها شدند و عوارض آن تا سال‏هاي اخير ادامه داشت.