در پي امضاي قرارداد سَن استِفانو كه به جنگ‏هاي روس و عثماني در اواخر قرن نوزدهم پايان داد و بر اساس آن بخش‏هايى از مناطق تحت حاكميت عثماني به روسيه واگذار شد، معاهده تاريخي برلين در پايان كنگره‏اي به همين نام، در 28 ژوئيه 1878م ميان نمايندگان كشورهاي روسيه، آلمان، فرانسه، انگليس و اتريش به امضا رسيد. دستور كار اين كنگره، تجديدنظر در پيمان سن استفانو بود و برنامه‏ريزي و مسئوليت آن هم برعهده بيسمارك، صدراعظم قدرت‏مند و آهنين آلمان قرار داشت. از تصميمات اين كنگره مي‏توان به رسميت شناختن استقلال صربستان، مونته نگرو و روماني را نام برد. هم‏چنين تقسيم بلغارستان به سه قسمت و تجديدنظر در مرزهاي يونان و عثماني از ديگر تصميمات اين كنگره بود. در اين راستا، منطقه بوسني و هرزگوين نيز تحت اختيار و حاكميت اتريش قرار گرفت. برگزاري كنگره برلين، يكي ديگر از موضوعاتي بود كه به رهبري و سيادت بيسمارك در ميان دولت‏مردان اروپايى دامن مي‏زد. هم‏چنين با امضاي اين معاهده، قدرتِ سياسي و نظامي آلمان به اوج رسيد و زمينه براي توسعه‏طلبي اين كشور فراهم شد. در واقع، انعقاد قرارداد برلين در سال 1878م و ايجاد اختلافات جديد مرزي را مي‏توان يكي از عوامل زمينه‏ساز جنگ جهاني اول دانست. چرا كه بسياري از امتيازهايى را كه روس‏ها در نتيجه معاهده سن استفانو به دست آورده بودند در جريان معاهده برلين از دست دادند و آن امتيازها ميان دولت‏هاي مدعي و معترض تقسيم گرديد. اين كار باعث خارج شدن روس‏ها از اتحاد امپراتوران سه گانه و زمينه‏اي براي دسته‏بندي كشورهاي اروپايي، قبل از شروع جنگ جهاني اول شد.