آنيسيس مانيلْيوس سورينوس بوئس سياست‏مدار و فيلسوف رومي در هفدهم ژانويه 475م در شهر رم كه در آن زمان يكي از مراكز عمده قدرت و ثروت و فرهنگ جهان محسوب مي‏شد متولد گرديد. او در جريان تحصيلات خود با فلسفه يوناني آشنا شد و قسمت‏هايى از آثار ارسطو و افلاطون را به لاتين ترجمه نمود. او هم‏چنين سال‏ها به عنوان وزير تئودوريك پادشاه ناحيه گوت ايتاليا خدمت كرد و چون در صدد مبارزه با فساد برآمد، دشمنيِ چند تن از مقامات فاسد را نسبت به خود برانگيخت. آنان سرانجام تئودوريك را متقاعد ساختند كه بوئس در خدمت به امپراتور روم شرقي به او خيانت مي‏كند. اين اتهامات باعث شد كه بوئس به زندان بيافتد. هنگامي كه بوئس در زندان، در انتظار روز مرگش بود، يكي از مشهورترين كتاب‏هاي جهان به نام "درباره تسلي‏بخشيِ فلسفه" را به رشته تحرير درآورد. در اين كتاب، سخن از آنجا آغاز مي‏شود كه سقراط، افلاطون و ارسطو معلمين واقعي بشر هستند و چكيده تعليمات آنها آن است كه آدمي بالاتر و برتر از تغييرات سرنوشت است. غايت حيات جز نيكي يعني تشبّه به خداوند نيست، خداوندْ اصلِ نيكي و محبت است و از اين رو، در وجود مرد حكيمْ جايى براي نفرت و رذيلت نيست. بوئس هم‏چنين در اين كتاب كه بهترين اثر اوست مي‏خواهد ثابت كند كه ثروت و تموّل، ملاك سعادت و خوشبختي نيست. او هم‏چنين در رساله خداشناسي، خدا را خير محض و غايت كمال مي‏داند. بوئس مي‏كوشد عظمت و جلال خدا را نيز ثابت كند. او عقيده داشت كه وظيفه اصلي فلسفه، تهذيب اخلاق است. آنيسيس بوئس سرانجام در سوم اوت 524 م به اتهام كفر و جادوگري در 49 سالگي به چوخه دار سپرده شد.