كمتر از دو سال پس از پايان جنگ ايران و عراق، از روز دوم اوت سال 1990م، با تهاجم نظامي عراق به كويت و اشغال خاك اين كشور از طرف نيروهاي عراقي، بحران عظيمي در خاورميانه و خليج فارس آغاز شد كه تا پايان سال 1990م، كليه حوادث و جريانات مهم ديگر بين‏المللي را تحت الشعاع خود قرار داد. در پي اين تهاجم، كشورهاي جهان واكنش تند و يكپارچه‏اي نشان دادند و شوراي امنيت سازمان ملل متحد با صدور چندين قطعنامه درباره محكوميت تجاوز عراق و تاكيد بر لزوم تخليه بدون قيد و شرط كويت از نيروهاي متجاوز، سرانجام روز پانزدهم ژانويه 1991م را به عنوان آخرين مهلت تخليه كويت از طرف نيروهاي عراق تعيين نمود و بعد از اين تاريخ، توسل به زور براي بيرون راندن نيروهاي متجاوز را از كويت تجويز كرد. در اوايل سال 1991م، پيش از فرا رسيدن ضرب الاجل نيمه ژانويه 1991م، بيش از پانصد هزار سرباز امريكايى و دويست هزار سرباز از كشورهاي متحد امريكا، عليه عراق در منطقه خليج فارس متمركز شده بودند. تعداد هواپيماهاي جنگنده و بمب‏افكن متحدين در اين عمليات، بيش از 1200 فروند و تعداد تانك‏هاي آنها قريب 4000 دستگاه بود. علاوه بر آن، بيش از يك‏صد كشتي جنگي در آب‏هاي خليج فارس و اطراف آن گرد آمده بودند. با چنين تداركي در منطقه كه از پايان جنگ جهاني دوم به اين طرف سابقه نداشت، شروع عمليات جنگي عليه عراق در صورت خودداري آن كشور از تخليه كويت قطعي به نظر مي‏رسيد. با خودداري صدام حسين، ديكتاتور سفاك عراق از پذيرش اولتيماتوم شوراي امنيت، حملات امريكا و نيروهاي متحد، در كمتر از 48 ساعت پس از انقضاي مهلت، آغاز شد و در جريان اين حملات، بي‏سابقه‏ترين خرابي‏ها و ويراني‏ها به بار آمد. در اين ميان شورش ميليوني مخالفان صدام در عراق شكل گرفت اما نيروهاي غربي كه ادامه حكومت صدام ذليل و شكست خورده را بر جانشينان احتمالي او كه به دنبال حكومت اسلامي بودند، ترجيح مي‏دادند، در حالي كه ساعاتي تا سقوط بغداد باقي نمانده بود، دست از حملات خود برداشتند و صدام با سركوب بي‏رحمانه اين شورش، نگراني‏هاي امريكا از اين جهت را برطرف ساخت. در واقع حمله عراق به كويت كه با چراغ سبز امريكا همراه بود و به معناي موافقت ضمني و يا حداقل عدم مخالفت كاخ سفيد تلقي مي‏گرديد، بهانه‏اي بود براي حضور نظامي گسترده امريكا در منطقه حساس خاورميانه. به عبارت ديگر، امريكا علاوه بر برخورداري از نيروهاي واكنش سريع، توانست كل اين منطقه را در اختيار گرفته و با تحكيم پايه‏هاي دول منطقه، به آنها در زمينه مواجهه با شكل‏گيري و رشد جنبش‏هاي اسلامي كمك نمايد. از سوي ديگر، رژيم صهيونيستي نيز با حضور نظامي امريكا در منطقه، ضمن احساس امنيت بيشتر، به جنايات خود ادامه داد.