پس از شكست آلمان در جنگ جهاني دوم، متفقين از ژاپن خواستند تا خود را تسليم نمايد. اما اين درخواست با مخالفت ژاپن مواجه شد. از اين رو، در آخرين روزهاي جنگ جهاني دوم، سران ايالات متحده امريكا تصميم گرفتند براي نخستين بار در جهان از بمب هسته‏اي استفاده كنند. اين بمب به ميزان 20 هزار تن ماده منفجره تي. ان .تي قدرت تخريب داشت. در اين ميان، علي‏رغم مخالفت دانشمندان هسته‏اي امريكا براي استفاده از اين بمب در شهرها و مناطق پرجمعيت، هاري ترومن، رئيس جمهور وقت امريكا به اين مخالفت‏ها اعتنا نكرد و به دستور او در روز ششم اوت 1945م، نخستين بمب هسته‏اي كه نام رمز آن را پسر كوچولو گذاشته بودند بر شهر ژاپني هيروشيما افكنده شد. اين بمب، شهر هيروشيما را كه در آن زمان بيش از 340 هزار نفر جمعيت داشت به جهنمي از آتش و دود مبدل ساخت و هشتاد هزار نفر را در دم كشت. از باقي‏مانده جمعيت آن نيز قريب به دويست هزار نفر دچار سوختگي و عوارض ناشي از تشعشعات هسته‏اي شده و به تدريج تلف يا ناقص و معلول شدند. اين در حالي است كه اثرات مخرب اين بمباران هسته‏اي هنوز هم ادامه دارد و محيط زيست و نسل‏هاي بعدي ژاپن را تحت تأثير منفي خود قرار داده است. امريكا سه روز پس از بمباران هسته‏اي هيروشيما، يكي ديگر از شهرهاي ژاپن به نام ناكازاكي را نيز هدف بمباران هسته‏اي قرار داد كه در نهايتْ ژاپن، وادار به تسليم در جنگ جهاني دوم شد.