با آشكار شدن نشانه‏هاي پيروزي متفقين و شكست متحدين در جريان جنگ جهاني دوم، كنفرانس‏هاي متعددي با حضور سران كشورهاي پيروز براي بررسي اوضاع نظامي و آينده سياسي جهان برگزار گرديد كه يكي از اين نشست‏ها، كنفرانس دمْبارتن اوكْسْ بود كه در 21 اوت 1944م با حضور سران امريكا، شوروي، چين و انگلستان در ايالت كلمبياي امريكا آغاز به كار كرد. هدف از برپايى اين كنفرانس، مذاكره پيرامون تأسيس يك سازمان بين‏المللي بود كه بتواند راه‏حل‏هايى براي رفع مشكلات پس از جنگ ارائه دهد. در اين جلسات در خصوص اساسنامه سازمان ملل متحد، مذاكراتي انجام گرفت و طرح مقدماتي منشور كه بعداً منشور ملل متحد ناميده شد، تهيه گرديد. براساس توافقات حاصله در اين كنفرانس، سازمان ملل مركب از يك مجمع عمومي، يك شوراي امنيت، يك دبيرخانه و يك شوراي اقتصادي - اجتماعي مي‏باشد. كنفرانس دمبارتن اوكس در واقع نقطه پايان موجوديت جامعه ملل و نقطه آغاز سازمان ملل متحد بود. با اين حال، سازمان ملل متحد گرچه ناكارآمدي و عدم توانايي جامعه ملل را به چالش كشانيد و در حقيقت، اجماع بين‏المللي براي پيشگيري از جنگ را به دنبال داشت، اما در مقام عمل، از ايفاي نقش واقعي خود دور مانده و با ارائه حق وتو به كشورهاي بزرگ، كارايي و استقلال عمل خود را زير سؤال برده است.