پانزده ماه پس از فروزان شدن آتش جنگ جهاني دوم و در ادامه توسعه‏طلبي‏هاي هيتلر، نيروهاي آلمان نازي به قصد تصرف فرانسه، خود را براي هجوم به اين كشور آماده مي‏كردند. در روز پنجم ژوئن ۱۹۴۰م، هيتلر فرمان انهدام كامل نيروهاي فرانسه را صادر كرد و سه روز بعد، نيروهاي زرهي آلمان، خطوط دفاعي فرانسه را در شمال شرقي اين كشور در هم شكستند و وارد خاك فرانسه شدند. در اين ميان، موسوليني نخست‏وزير ديكتاتور ايتاليا و هم‏پيمان آلمان پس از مدتي ترديد و تعلل، در روز دهم ژوئن به انگلستان و فرانسه اعلان جنگ داد و فرانسه علاوه بر جبهه شمالي، در مرزهاي جنوب شرقي خود نيز در معرض تهديد قرار گرفت. نيروهاي فرانسه كه در پي شكست‏هاي قبلي، به‏كلي روحيه خود را باخته بودند در برابر نيروهاي آلمان كه از نظر تجهيزات زرهي و پوشش هوايى بر آن‏ها برتري داشتند به‏سرعت شروع به عقب‏نشيني كردند. با نزديكي نيروهاي آلمان به پاريس، هيتلر طي پيامي به فرانسويان، آن‏ها را به ترك مخاصمه دعوت كرد و از ارتش فرانسه خواست از مقاومت در پاريس خودداري كنند. درنهايت، سحرگاه روز چهاردهم ژوئن ۱۹۴۰م، اولين واحدهاي سربازان آلماني وارد پاريس شدند و همان‏طور كه هيتلر از فرانسويان خواسته بود، پاريس تقريباً بدون مقاومت در برابر ارتش آلمان تسليم شد. در اين ميان درحالي‏كه سربازان آلماني در خيابان اصلي پاريس رژه مي‏رفتند، اهالي شهر در كنار خيابان به نظاره آن‏ها ايستاده بودند و مي‏گريستند. فتح فرانسه براي آلمان به قيمت نزديك به چهل و پنج هزار كشته و يك‏صد و ده هزار زخمي تمام شد. فرانسه تا بيست و سوم اوت سال ۱۹۴۴ ميلادي، به مدت بيش از چهار سال تحت اشغال آلمان بود.