بعد از پيروزي انقلاب كمونيستي در روسيه در سال 1917م و تشكيل اتحاد جماهير شوروي سوسياليستي، حزب كمونيست اين كشور، اتحاديه‏اي از احزاب انقلابي كشورهاي ديگر به وجود آورد كه اصطلاحاً كُمينْتِرْنْ خوانده مي‏شد و وظيفه آن حمايت از انقلاب كارگري بود. در همين راستا، در اول سپتامبر 1920م در حدود دو هزار نفر از كشورهاي روسيه، تركيه، ايران و چين در كنگره‏اي تحت عنوان كنگره ملل ستم‏ديده شرق در باكو گرد هم آمدند. در اين گردهمايى كه توسط كُمينتِرن برگزار شد، رئيس كنگره در نطق افتتاحيه خود خواهان تشكيل شوراهاي كارگري در همه جا شد، حتي نقاطي كه كارگر ندارد! برخي شركت كنندگان معتقد بودند انقلاب كمونيستي تغيير عمده‏اي در اجتماع ايجاد نكرده بلكه صرفاً كمونيست‏ها جاي‏گزين تزار شده‏اند. اما برپاكنندگان اين كنگره در حقيقت به دنبال تثبيت عقائد خود و نيز برپايى انقلاب جهاني با محوريت كمونيسم بودند. لنين رهبر انقلاب كمونيستي در مقاله‏اي به اين مسئله تصريح كرد كه اكثريت قاطع مردم روي زمين براي جنگ با سرمايه‏داري تعليم مي‏بينند و منظور وي از اين اكثريت، مردم روسيه، چين، هند و... بودند كه نمايندگان آن‏ها در كنگره باكو حضور يافته بودند.