جزيره سري‏لانكا واقع در جنوب شبه قاره هند، از قرن سوم ميلادي، يكي از مراكز مهم فرهنگ بودايى به شمار مي‏آمد. در فاصله قرن پنجم تا پانزدهم ميلادي، حملات مكرر هندي‏ها به اين كشور موجب مهاجرت و اسكان يك اقليت هندي تبار به نام تاميل‏ها در آن گرديد. در اين زمان، سري لانكا كه در آن هنگام، سيلان ناميده مي‏شود، به خاطردارا بودن منابع طبيعي به ويژه سنگ‏هاي قيمتي، توجه اروپاييان را به خود جلب كرد و در اوايل قرن شانزدهم ميلادي، پرتغالي‏ها، قسمتي از اين جزيره را به تصرف خود درآورده، ضمن بهره‏برداري از منابع طبيعي اين جزيره، دين مسيح(ع) را در آن رواج دادند. در سال 1648، هلندي‏ها جاي پرتغالي‏ها را گرفتند و از اواخر قرن هجدهم ميلادي انگليسي‏ها اين سرزمين را از چنگ هلندي‏ها به درآوردند. در اين زمان بود كه براي اولين بار در تاريخ تجاوزات استعماري انگلستان در قاره آسيا، سپاهيان اين كشور سيلان را به تصرف خود درآوردند و به آساني بر تمامي اين جزيره مسلط شدند. سلطه پرتغال و هلند بر سيلان، محدود به مناطق ساحلي آن بود ولي انگليسي‏ها تا اعماق اين جزيره پيش رفته و حكومت قبيله‏اي را از پيش برداشتند. سيلان به مدت يك‏صد و پنجاه سال تحت استعمار و استثمار انگلستان قرار داشت تا اين‏كه در پي تشديد نهضت‏هاي استقلال‏طلبانه در سيلان، اين كشور در سال 1948م، استقلال خود را باز يافت. و به سري لانكا تغيير نام داد. (ر،ك: 4 فوريه)