ابوالحسن محمد بن احمد بن اسماعيل معروف به ابن سمعون، از مشاهير وُعّاظِ اواخر قرن چهارم هجري است. كلمات حكيمانه و عبارات عبرت آميزِ وي در نهايتِ شهرت مي‏باشند. ابن سمعون در ابتكار معانيِ دقيق و مضامينِ لطيف، بسيار توانا بود. بيشترين شهرت ابن سمعون در وعظ و خطابه است، اما درراه جمع آوري حديث نيز زحمات بسياري كشيد و جهت استماع آن سفرهاي متعددي كرد. از جمله آثار ابن سمعون مي‏توان به كتاب الامالي اشاره نمود. آثار به جا مانده از اين خطيب توانا، هم اكنون دركتابخانه‏ي ظاهريه‏ي دمشق نگهداري مي‏شود. وفات ابن سمعون در هشتاد و هفت سالگي در بغداد واقع شد و در خانه‏ي خود مدفون گرديد. گويند در حدود 40 سال بعد در رجب 426 ق جنازه‏اش را به مقبره‏ي باب الحَرْب منتقل كرده و در نزديكي قبر احمد بن حنبل به خاك سپردند، در حالي كه بدنش سالم مانده و حتي كفن او نيز پوسيده نبود.