جوزوئه كاردوتْچي، شاعر و منتقد ادبي ايتاليايى در 27 جولای 1835م به دنيا آمد و پس از طي تحصيلات خود، در بيست سالگي اولين اثر خود را با عنوان چنگ توده مردم انتشار داد و از همان آغاز كار، عقيده ضدمذهبي و ضد رمانتيك و تمايل به شعر و ادب يونان و روم باستان را آشكار ساخت. كاردوتچي يگانه اميد را در تجديد حيات فكري، معنوي، ادبي و سياسي عهد باستان مي‏دانست، از اين رو، اشعاري تحت تاثير شاعران يونان باستان سرود. وي نويسندگان و شاعران عهد باستان را نه تنها استاداني بزرگ مي‏شمرد، بلكه آنان را تجسمي از كمال مطلوب بشري نيرومند مي‏دانست كه با طبيعت و دنيا هماهنگي داشت. كاردوتچي در عالم سياست به اصول جمهوري‏خواهي و دموكراسي كه رنگي ضد كاتوليكي داشت معتقد بود هرچند بعدها به سلطنت گرايش يافت. وي هم‏چنين در برخي آثار خود، در وصف اوضاع سياسي زمان و به اقتضاي وقايع خاص از لحن تند و تلخ و نيش‏دار يا تحريك‏آميز استفاده كرده كه روح پرخاشگري شديد كاردوتچي را نمايان مي‏سازد. كاردوتچي با سرودن منظومه سرود به شيطان كه عليه روحانيان مذهبي منتشر كرد، به سختي مورد انتقاد قرار گرفت و اشعار او را هرزگي فكري خواندند. وي به موازات فعاليت‏هايش در زمينه شعر، آثار فراواني نيز در نثر انتشار داد كه شامل خطابه‏هاي رسمي و پرارزش اوست. كاردوتچي با وجود آثار فراوان منثوري كه درباره مظاهر اجتماعي و سياسي و در معرفي انديشه عصر خويش منتشر ساخته و در همه آن‏ها، خود را نويسنده‏اي با انديشه نوين معرفي كرده است، به عنوان شاعر بزرگ ايتاليايى شناخته شد و در سال 1906م به دريافت جايزه ادبي نوبل، نائل آمد. آثار شاعرانه كاردوتچي، مدت پنجاه سال ادبيات ايتاليا را مسخّر كرد و بر روي هم، در نيمه دوم قرن نوزدهم آثاري بديع به شمار آمد. هم‏چنين كمال قالب شعري و شور و تاثير و هيجان فراواني كه سراسر آثار وي وجود داشت، كاردوتچي را شاعر رسمي ايتالياي عصر نوين ساخت. جوزوئه كاردوتچي در سال 1899م به اولين حمله سكته ناقص دچار شد تا اينكه سرانجام در 16 فوریه 1907م در 97 سالگي درگذشت.