پاريس و لندن در جريان جنگ جهاني اول و پس از آن، در مورد تقسيم امپراتوري عثماني ميانِ خود به توافق رسيده بودند و تصميم جامعه ملل در 24 ژوئيه 1921م براي قيموميّت، در واقع به اين تقسيمْ جنبه قانوني مي‏داد. هم‏چنين كميسيون دائمي قيموميت به عنوان يكي از اركان جامعه ملل، رسيدگي به گزارش‏هاي سالانه سرزمين‏هاي تحت قيموميت و اعلام نظر به شورا را برعهده داشت، گرچه اين وظيفه نيز به صورت صحيح انجام نمي‏گرفت. از طرف ديگر اعضاي اين كميسيونْ برگزيده شورا بودند، نه نمايندگان دول تحت قيموميت. بنابراين مصوبات آنها معمولا بر اساس خواست‏هاي دول بزرگ انجام مي‏گرفت. يكي از اولين طرح‏هايى كه در اين زمينه ارائه شد طرح قيموميت مناطقي در افريقا و اقيانوس آرام بود اما در مورد كشورهاي خاورميانه، اتخاذ تصميم چندين بار به تعويق افتاد و سرانجام طرح‏هاي مربوط به اين كشورها در 29 سپتامبر 1923 قوت اجرايى پيدا كرد. بر اساس تصميم كميسيون، سرزمين‏هاي لبنان و سوريه تحت قيموميت فرانسه قرار گرفت، و عراق، فلسطين و ماوراي اردن تحت سيطره انگلستان درآمد. اگرچه سپردن حاكميت سرزمين‏هاي اسلامي به فرانسه و انگليس، خشم مردم مسلمان منطقه را برانگيخت، اما اين دو كشور، سلطه خود را بر سوريه، لبنان، عراق، و اردن تحكيم بخشيدند و به ويژه انگليس، زمينه لازم براي تشكيل دولت نامشروع صهيونيستي در فلسطين را فراهم كرد.