امپراتوري عثماني در طي سال‏هاي متوالي، قسمت‏هاي وسيعي از غرب آسيا، شمال افريقا و شرق اروپا را تحت سيطره خود قرار داده و به قلمرو خود افزوده بود. در اين ميان زمزمه‏هاي استقلال‏طلبي كشورهاي تحت سلطهْ باعث بروز درگيري‏هايى مي‏شد كه جنگ‏هاي بالكان يكي از آن موارد بود. علت اصلي جنگ اول بالكان كه در 8 اكتبر 1911 به وقوع پيوست، خودداري امپراتوري عثماني نسبت به اعطاي آزادي و استقلال به كشورهاي صربستان، بلغارستان، يونان و مونته‏نگرو بود. از اين جهت اين كشورها با تهاجمي سراسري، نيروهاي عثماني را از تمام متصرفات اروپايى آن‏ها به جز قسطنطنيه (استانبول امروزي) بيرون راندند. اما نتيجه اين جنگ براي صربستان ناخوشايند بود، چرا كه با تأسيس كشور مستقل آلباني، صربستان از درياي آدِرْياتيك جدا شد. لذا از بلغارستانْ واگذاري قسمت عمده‏اي از خاك مقدونيه را خواستار شد و اين امر، جنگ دوم بالكان را در سال 1913م به وجود آورد. در جنگ اول بالكان، روماني، يونان و عثماني برضد بلغارستان به صربستان پيوستند و بلغارستان را به شكست كشاندند. در نهايت و پس از جنگ، پيمان بخارست منعقد شد كه به موجب آن، سرزمين‏هاي بلغارستان تحت سلطه نيروهاي مهاجم قرار گرفت. جنگ‏هاي بالكان كه در سوم دسامبر 1911م پايان يافت، احساسات ناسيوناليستي و ملي‏گرايانه را به شدت افزايش داد و راه را براي جنگ خانمان‏سوز و جهاني اول در سال‏هاي بعد فراهم نمود.