پس از آنكه اتحاد دوگانه در سال 1879م بين اتريش و آلمان ايجاد شد و سنگ بناي نظام بين المللي شكل گرفت، ايتاليا نيز در سال 1881م به اين پيمان پيوست و با تأسيس اتحاديه جديد در دهم اكتبر آن سال در ويِن، نام اين تشكُّل به اتحاد سه‏گانه تغيير يافت. اين پيمان كه در دروه‏هاي پنج ساله تجديد مي‏شد، تا اوايل جنگ جهاني اول ادامه داشت. بر اساس اتحاد سه گانه، چنانچه ايتاليا مورد حمله فرانسه قرار مي‏گرفت، آلمان و اتريش به كمكش مي‏شتافتند و در صورت حمله فرانسه به آلمان، ايتاليا به حمايت از آلمان برمي‏خاست. هم‏چنين اگر هر يك از سه كشور مورد حمله دو يا چند قدرت بزرگ قرار مي‏گرفتند، كشورهاي هم پيمان به ياري او، وارد جنگ مي‏شدند. اين پيمان بازتاب نارضايتي ايتاليا از اشغال تونس از سوي فرانسه در آن سال‏ها بود و براي بيسمارك، صدر اعظم آلمان نيز يك موفقيت ديپلماتيك به شمار مي‏رفت، چرا كه در صورت حمله فرانسه به آلمان، آلمان از كمك متحدان خود برخوردار مي‏شد. هم‏چنين به موجب اين اتحاد، سه كشور به كمك هم، مقاصد سياسي خود را در نقاط مختلف دنيا عملي مي‏كردند. با وجود همه اطميناني كه آلمان و اتريش به ايتاليا داشتند، مع هذا، پيمان اتحاد مثلث تا آخر ادامه نيافت و ايتاليا با آغاز جنگ جهاني اول، از عضويت در آن كناره‏گيري كرد، چرا كه معتقد بود تجاوز اوليه از جانب فرانسه نبوده است و آلمان متجاوز مي‏باشد. درنهايتْ اين پيمان در سال 1914م از هم پاشيد.