با روي كار آمدن هيتلر به عنوان صدر اعظم در آلمان و نگرانيِ به وجود آمده در سراسر اروپا از برنامه‏هاي نظامي او، كشورهاي بزرگ اروپايى طي اجلاس خلع سلاح، با نظامي شدن آلمان، مخالفت كردند. پيش از اين، در پايان جنگ جهاني اول و طي قرارداد صلح وِرساي، نيروها وتجهيزات نظامي آلمان بسيار محدود شده بود و اين امر هيتلر و ديگر مقام‏هاي نازي را به شدت خشمگين ساخت. در اين ميان، پس از به رسميت شناختن حقوق مساوي آلمان با ساير دول اروپايى، عملكرد هيتلر و شتابزدگي وي در مسلح كردن آلمان باعث مخالفت دولت‏هاي متفقين شد. اين امر باعث عكس‏العمل هيتلر گرديد و پس از خروج آلمان از كنفرانس خلع سلاح، وي در چهاردهم اكتبر 1933م خروج اين كشور از جامعه ملل را نيز اعلام كرد. اين امر در حالي صورت گرفت كه جامعه ملل ناتواني خود را در حل مسائل بين‏المللي به ثبوت رسانده بود و خروج آلمان از اين سازمان، به خودي خود اهميت چنداني نداشت. ولي تصميم آلمان بر خروج از جامعه ملل، نفي قرارداد ورساي را هم دربر داشت و آن موقع كمتر كسي اين معني را از اقدام هيتلر دريافت. در حقيقت، هيتلر با كناره‏گيري از مجامع بين المللي، به نوعي خودمختاري در تصميمات داخلي و خارجي دست پيدا كرد و خود را از تقيّدات ناشي از معاهدات بين المللي آزاد نمود. در نهايت، تصميم هيتلر براي خروج از جامعه ملل، طي يك همه پرسي در دوازدهم نوامبر آن سال، با اكثريت 95 درصدي آلماني‏ها، مورد پذيرش قرار گرفت و راه را براي جولان هيتلر در داخل و خارج از آلمان فراهم ساخت.