مسئله تماس با رژيم اشغال‏گر قدس و مذاكره با جنايت‏كاران صهيونيستي، پس از توافق خفت‏بار كمپ‏ديويد در سال 1978م، تبديل به روشي شد كه كمتر از ده سال بعد از آن، سازمان آزادي‏بخش فلسطين كه عنوان نمايندگي فلسطينيان را بر دوش مي‏كشيد و بر مبناي نابودي اسرائيل و مبارزه با اين رژيم غاصب شكل گرفته بود، به مذاكره با اين رژيم روي آورد، به طوري كه در سال 1988م موجوديت اسرائيل را به رسميت شناخت. در ادامه اين روند، نخستين كنفرانس صلح خاورميانه در 30 اكتبر 1991م در مادريد پايتخت اسپانيا آغاز به كار كرد. در جريان اين نشست، نمايندگاني از كشورهاي عربي خواستار محور قرار گرفتن قطعنامه‏هاي 242 و 338 شوراي امنيت شدند. برطبق اين قطعنامه‏ها، نيروهاي رژيم صهيونيستي بايد از مناطق اشغال شده در جريان جنگ 1967م عقب‏نشيني نمايند و با پايان دادن به حالت جنگي خود، حاكميت و تماميت ارضي و استقلال سياسي كشورهاي منطقه را، به رسميت بشناسند. با اينكه بر اساس قطعنامه‏هاي فوق و نيز موضع‏گيري رهبران فلسطيني، رژيم اشغال‏گر قدس به عنوان دولت اسرائيل به رسميت شناخته شده بود و نمايندگان فلسطين و نيز سران كشورهاي عربي در مقابل تجاوزات اين رژيم سكوت اختيار كرده بودند، با اين حال از يك طرف رژيم صهيونيستي حاضر به همكاري با سازمان ملل و پذيرش قطعنامه‏هاي آن نشد و از سوي ديگر قطعنامه سازمان ملل مبني بر معادل بودن صهيونيسم با نژادپرستي لغو گرديد. كنفرانس مادريد در نهايت به سود رژيم اشغال‏گر قدس و ضرر فلسطينيان در 4 نوامبر 1991م پايان يافت.