ژنرال اسحاق رابين، نخست وزير پيشين رژيم صيهونيستي در سال 1922م در بيت‏المقدس به دنيا آمد. پدرش از جمله يهودياني بود كه در حين جنگ جهاني اول از روسيه به فلسطين مهاجرت نمود. وي پس از اتمام تحصيلات اوليه، در 18 سالگي به گروه‏هاي تروريستي صهيونيستي پيوست و در اولين جنگ اعراب و اسرائيل در سال 1948م حضوري فعالانه داشت. رابين از آن پس در ارتش باقي ماند و در جنگ دوم اعراب و اسرائيل در سال 1956 فرمانده نيروهاي شمالي بود. او در سال 1960 جانشين رياست ستاد ارتش و در 1962 رياست ستاد ارتش اسرائيل را به عهده گرفت. رابين، باني جنگ سوم اعراب و اسرائيل و طراح حمله هوايى اسرائيل به پايتخت كشورهاي عرب در سال 1967 بود. وي بعدها سفير اسرائيل در امريكا، نماينده پارلمان و وزير كار در زمان نخست‏وزيري خانم گلدا ماير شد، تا اين‏كه پس از كناره‏گيري ماير در سال 1974م به نخست‏وزيري دست يافت، اما بر اثر يك رسوايى مالي، در سال 1977م مجبوربه استعفا شد. وي سپس بار ديگر وارد مجلس شد و عاقبت در سال 1992 به نخست وزيري رژيم صهيونيستي انتخاب گرديد. اسحاق رابين عزم جدي براي همكاري نزديك و مستمر نظامي و سياسي با امريكا داشت تا اعراب را بترساند و از آن‏ها امتياز بگيرد. دوران نخست ‏وزيري رابين با مذاكرات مستقيم اعراب و رژيم صهيونيستي مقارن گرديد. اين مذاكرات توانست تا حد زيادي قبح سازش با رژيم اشغال‏گر قدس را نزد دولت‏هاي عرب از بين ببرد. رابين در دوران نخست وزيري خود دست ياسر عرفات، رئيس سازمان آزادي بخش فلسطين را پس از سه دهه دشمني، فشرد؛ با شاه اردن علناً پيمان دوستي منعقد كرد و با سوريه و لبنان، وارد مذاكرات مستقيم صلح شد. هم‏چنين در دوران زمام‏داري رابين، تحريم اقتصادي چهل و چند ساله شش كشور عرب شوراي همكاري خليج فارس نيز خاتمه يافت. اگر چه اين اتفاقات مرهون شرايط خاص پس از بحران اشغال كويت توسط عراق و جنگ نفت بود، ولي در نظام رهبري اسرائيل به عنوان پيروزي حزب متبوع رابين شناخته شد. سرانجام اسحاق رابين، اين عنصر فاسد رژيم غاصب صهيونيستي در 4 نوامبر 1995م توسط يك يهودي افراطي به ضرب گلوله در 73 سالگي به هلاكت رسيد.