عبدالعزیز بن سعود بنیان‏گذار سلطنت خاندان سعودی در کشور عربستان، در 15 مه سال 1880م به دنیا آمد. وی که از خاندان آل‏سعود و در پی تحکیم موقعیت خود بود، دراین راه تلاش نمود و در سال 1900م بر ریاض دست یافت و در سال 1912، قدرت خود را بر نَجْدْ گسترش داد. در جریان جنگ جهانی اول، شریف حسین، حاکم مکه که خود منصوب سلاطین عثمانی بود به تحریک و تشویق انگلیسی‏ها علیه عثمانی قیام کرد و در پایان جنگ جهانی اول به سلطنت حجاز رسید. در همین هنگام، خاندان ابن سعود که در جریان جنگ برضد عثمانی‏ها قیام کرده بودند، بر شمال عربستان و مناطق ساحلی آن حکومت می‏کردند. ابن سعود نیز مانند شریف حسین، وابسته به انگلیس بود ولی سودای حکومت بر سراسر عربستان و به خصوص اماکن مقدسه در منطقه را در سر می‏پروراند. از این رو در اولین فرصتی که به دست آورد، به بهانه این‏که شریف حسین خود را خلیفه مسلمین خواند، ابتدا مکه و سپس مدینه و جده را تصرف کرد و خود را پادشاه نجد و حجاز عنوان کرد. ابن سعود که با قبول تعهدات تازه‏ای در برابر انگلیسی‏ها دوباره از حمایت آنها برخوردار شده بود، تا سال 1932م، علاوه بر نجد و حجاز، ایالات جنوبی و غربی عربستان را تا کرانه‏های دریای سرخ و حدود یمن و عدن و ایالات شمالی و شرقی را تا نواحی سواحل خلیج فارس و کویت و عراق به تصرف خود درآورد. عبدالعزیز بن سعود در نهایت، در 23 سپتامبر 1932م ایجاد کشور عربستان سعودی را اعلام کرد و نظام پادشاهی را در آن تأسیس نمود. وی در سال 1933م، امتیاز اکتشاف و استخراج نفت را در این سرزمین به شرکت نفتی استاندارد اویل امریکا واگذار نمود و در طی سال‏های بعد، نفت امریکا و دیگر کشورها را تامین کرد. ملک عبدالعزیز بن سعود سرانجام پس از نزدیک به دو دهه سلطنت در نهم نوامبر 1953م در 73 سالگی درگذشت. از آن پس، فرزندان وی، بر عربستان پادشاهی می‏کنند.