مسئله فلسطين در واقع از نخستين مسايلي است كه در مجمع عمومي سازمان ملل متحد مطرح گرديد. با اين حالْ بسياري از قطعنامه‏هاي سازمان ملل با در نظر گرفتن مطامع قدرت‏هاي بزرگ و صهيونيست‏ها صادر مي‏گرديد. دولت نژادپرست اسرائيل به استناد يكي از همين قطعنامه‏ها در 14 ماه مه 1948م اعلام موجوديت نمود. در اين ميان، مسئله فلسطين علي‏رغم تلاش‏هاي مستقيم و غيرمستقيم كشورهايى چون امريكا و انگلستان، به واسطه مبارزات حق‏طلبانه مردم فلسطين هميشه به عنوان يكي از مسائل روز مطرح ماند. مظلوميت و آوارگي اين ملت و از سوي ديگر ظلم و جنايات فراوان و وحشتناكي كه سردمداران رژيم صهيونيستي در حق مردم فلسطين انجام مي‏دادند باعث شد تا اين مسئله در مجامع جهاني مطرح شود. در اين راستا، كنفرانس سرانِ عرب در نوامبر 1973م، سازمان آزادي‏بخش فلسطين را تنها نماينده قانوني مردم اين منطقه دانست و در فوريه 1974م كنفرانس سران كشورهاي اسلامي نيز آن را تأييد نمود. با اين پيش زمينه‏ها در 23 نوامبر 1974م مجمع عمومي سازمان ملل در دو قطعنامه اين مسئله را مورد توجه قرار داد و در آن‏ها اولا به سازمان آزادي‏بخش فلسطين اجازه داد تا به عنوان عضو ناظر در جلسات اين مجمع شركت نمايد و ثانياً حقوق ملت فلسطين در بازگشت به ميهن و برخورداري از حقوق ملي را به رسميت شناخت. در اين جلسات ياسر عرفات رئيس سازمان آزادي‏بخش فلسطين موسوم به ساف، سخنراني نمود و ضمن آن به اين نكته اشاره كرد كه در يك دست سلاح و در دست ديگر زيتون آورده‏ام كه نشانه صلح است، نگذاريد اين زيتون را زمين بگذارم. اقدام سازمان ملل باعث شد تا افكار عمومي با حقانيت و مظلوميت فلسطينيان و جنايات اسرائيل آشناتر شوند. با اين حال، حمايت دولت‏هاي بزرگ از اسرائيل و تداوم جنايات اين رژيم و نيز سازشكاري برخي از سران عرب و رهبران فلسطين باعث شده است تا مساله فلسطين همچنان لاينحل باقي بماند، و مردم مسلمان فلسطين به مبارزه و انتفاضه روي آورند.