سرزمين كنگوي كينشازا از قرن نوزدهم ميلادي تحت استعمار بلژيك قرارگرفت. كاشفين بلژيكي در طول رودخانه كنگو تا قلب اين سرزمين پيش رفتند و لئوپولْدْ دوم پادشاه وقت بلژيك سرزمين كنگو را به طور رسمي ضميمه قلمرو حكومت خود نمود و براساس تصميم كنفرانس برلين در سال 1884م، اين سرزمين در مالكيت لئوپولد دوم پادشاه بلژيك قرار گرفت. اين وضعيت تا سال 1908م ادامه داشت تا اينكه در 28 نوامبر همين سال كنگو از تملك لئوپولد خارج شد و رسماً به مستعمره بلژيك تبديل گرديد. مردم كنگو پس از استعمار از نظر شرايط كاري در موقعيت بسيار سخت و ناگواري قرار گرفتند. نيروهاي بلژيكي با هر نوع نداي حق طلبانه به شدت مقابله مي‏كردند و با ايجاد فضاي رعب و وحشت، تداوم مناسبات استعماري را امكان‏پذير مي‏ساختند. اين وضعيت تا بعد از جنگ جهاني دوم ادامه داشت. در سال 1957 زمزمه‏هاي آزادي‏خواهي اوج گرفت و از سال 1959 تظاهرات استقلال‏طلبانه گسترش يافت. درنتيجه پادشاه بلژيك مجبور گرديد به استقلال‏طلبان قول مساعد بدهد و سرانجام در 30 ژوئن 1960 كنگو به استقلال دست يافت. حكومت اين كشور در سال‏هاي پاياني قرن بيستم، دولتي انتقالي با يك مجلس قانون‏گزاري انتقالي بوده است.(ر.ك: 30 ژوئن)