با روي كار آمدن جانز مونْروئه، به عنوان پنجمين رئيس جمهور ايالات متحده امريكا، اين كشور خود را از جانب روسيه در خطر مي‏ديد و از اتحاد دولت‏هاي غربي با روسيه تزاري وحشت داشت. نگراني ديگر امريكا در اين زمان، ترس از عواقب اوضاع آشفته و هرج و مرج مكزيك در جنوب امريكا بود. اين تحولات كه با موجي از بي‏ثباتي سياسي در كشورهاي امريكاي مركزي توام بود، در همسايگي ايالات متحده به وقوع مي‏پيوست و امريكا را به واكنش بر مي‏انگيخت. به ويژه آن كه دولت‏مردان امريكا، خواب تصرف قسمت‏هاي مهمي از نواحي شمالي مكزيك را مي‏ديدند و براي اشغال اين نواحي، نقشه مي‏كشيدند. در همين اوضاع و احوال بود كه جانز مونْروئه، رئيس جمهور وقت امريكا در پيام سالانه خود در دوم دسامبر 1823م، خواهان عدم دخالت كشورهاي اروپايى در منطقه گرديد. هرچند اين پيام كه بعدها به دكترين مونروئه شهرت يافت در ظاهر براي حفظ استقلال كشورهاي قاره امريكا عنوان گرديد اما در حقيقت تحميل قيموميت نامشروع امريكا بر كشورهاي امريكاي مركزي و جنوبي بوده است. هم‏چنين تمام معاهدات و قراردادهايى كه در سال‏هاي بعد ميان امريكا با اين دولت‏ها يا ميان خود اين دولت‏ها با يك‏ديگر به امضا مي‏رسيد، الزاماً در جهت منافع ايالات متحده امريكا و در راستاي دكترين مونروئه قرار داشت. دكترين مونروئه كه اشاره صريحي به دولت‏هاي غربي دارد، تلاشي جدّي براي دورنگاه داشتن قدرت‏ها و سياست‏هاي مسلط آن روز از تحولات امريكاي لاتين از يك‏سو و مشروعيت بخشيدن به قيموميت كاخ سفيد بر كشورهاي اين منطقه از جانب ديگر بود. دكترين مونروئه امروزه پس از گذشت بيش از يك‏صد و هشتاد سال هنوز از اعتبار و قوت برخوردار است و در دوره‏هايِ بعدي زمام‏داري در امريكا، پديدآورنده حوادث متعدد و بي‏شماري بود.