شيخ‏نشين‏هاي جنوب خليج فارس از سال 1920م تحت الحمايه انگليس بودند و شيوخ هر يك از آن مناطق، طبق قراردادهايى، زيرنظر مأمورين دولت انگليس، قلمرو خود را اداره مي‏كردند. انگليس در اين منطقه، پايگاه‏هاي نظامي متعددي ايجاد كرد، اما در آستانه خروج از خليج فارس، شوراي‏عالي اتحاديه امارات عربي را با شركت 9 شيخ نشين جنوب خليج فارس در سال 1969، تشكيل داد. در ابتداي كار شيوخ قطر و بحرين هم در مذاكرات شركت داشتند ولي بعداً از پيوستن به اين فدراسيون انصراف دادند. بدين صورت در 2 دسامبر 1971 فدراسيون جديدي از شيخ‏نشين‏ها تشكيل گرديد كه تأسيس امارات متحده عربي را در پي داشت. اين كشور در جنوب شرقي خليج فارس قرار دارد و از 7 اميرنشين به نام‏هاي ابوظبي (پايتخت)، امُ‏القُوين، دوبِي، رأسُ الخِيمه، شارْجِه، عَجمان و فُجِيْره تشكيل شده است. مساحت اين سرزمين 83/600 كيلومتر مربع مي‏باشد. جمعيت امارات متحده بيش از 2 ميليون نفر و داراي دين رسمي اسلام است. پيش‏بيني مي‏شود كه جمعيت كشور امارات متحده عربي تا سال 2025م بيش از سه ميليون نفر خواهد بود. نظام سياسي حاكم بر اماراتْ فدراسيوني متشكل از هفت اميرنشين با يك مجلس مشورتي است. جمعيت امارات از گروه‏هاي نژادي مختلف تشكيل شده است كه مليّت پاكستاني و هندي اكثريت دارد و ديگر گروه‏هاي نژادي عرب، ايراني و ساير آسيايى‏ها در اقليتند. علت تنوع نژادي در امارات، مهاجرت ساير اقوام به اين كشور به دلايل بازرگاني و اكتشاف و استخراج نفت مي‏باشد. زبان رسمي در امارات عربي است و واحد پول آن درهم مي‏باشد. دوم دسامبر سال روز استقلال اين كشور از انگلستان، روز ملي امارات متحده عربي نيز مي‏باشد.