سازمان ملل متحد پس از تأسيس در سال 1945م، تا چهار سال يعني تا 1949م مقرّ مشخصي نداشت. ابتدا قرار بود هم‏چون جامعه ملل، ژِنو به عنوان مقرر سازمان ملل باشد و جلسات آن، در آن شهر و يا به تناوب در پايتخت‏هاي هر يك از كشورهاي عضو تشكيل شود. در همين زمان، در دهم دسامبر 1945م كنگره امريكا به اتفاق آرا تصميم گرفت از سازمان ملل متحد دعوت كند كه مقرّ دائمي خود را در امريكا بنا سازد. مجمع عمومي سازمان ملل كه اولين جلسه رسمي خود را پس از تأسيس اين سازمان در فوريه 1946م در لندن برگزار كرده بود، در چهاردهم فوريه موافقت خود را براي انتقال تشكيلات سازمان ملل به امريكا اعلام نمود. سازمان ملل پس از اعلام موافقت خود با تأسيس مقر اين سازمان در امريكا، تصميم گرفت زميني به مساحت 180 كيلومتر مربع را از دولت امريكا خريداري كند. در نهايتْ اولين سنگ بناي تأسيس ساختمان 110 طبقه سازمان ملل هم‏زمان با روز ملل متحد، در 24 اكتبر 1949م، در يك محوطه وسيع، توسط هاري ترومن رئيس جمهور وقت امريكا و در حضور اعضاي مجمع عمومي بر زمين زده شد. به تدريج كه كار ساختماني اين بنا به پايان رسيد، مدارك و اسناد و دفاتر اداري و تشكيلات سازمان ملل از ژنو و لندن و پاريس و... به نيويورك انتقال يافت. پس از سه سال، عمليات احداث ساختمان سازمان ملل به پايان رسيد و در اكتبر 1952م اولين جلسه مجمع عمومي سازمان ملل متحد در محل ساختمان نوساز اين سازمان در نيويورك تشكيل شد. مصون ماندن امريكا از خسارات جنگ جهاني دوم، دارا بودن امنيت سياسي و نيز كمك‏هاي مالي فراوان امريكا براي خريد زمين و احداث ساختمان سازمان ملل از دلايل اصلي موافقت سازمان ملل براي انتقال ساختمان مركزي خود به نيويورك بود. كمك‏هاي مالي و تسهيلات اقتصادي امريكا براي ساخت مقر سازمان ملل به حدي بود كه به تعبيري بايد گفت امريكا تشكيلات ساختماني سازمان ملل را مجاني در اختيار اين سازمان قرار داد. ضمن اينكه اساساً طرح تأسيس سازمان ملل متحد در ابتدا از سوي فرانْكلين دِلانو روزْوِلْتْ، سي و دومين رئيس جمهورارائه شده بود. در كنار اين موارد بايد يك نكته را نيز اضافه كرد و آن اينكه اصولاً تلاش امريكا براي انتقال سازمان ملل به آن كشور، چه به صورت هديه وام بدون بهره و چه به بهانه ثبات و امنيت و چه به صورت تبليغ در مورد وضع مطلوب اقتصادي و... در حقيقت تلاش به منظور ايجاد سلطه امريكا بر اين سازمان بوده است. چنانكه تلاش‏هاي بعدي ايالات متحده نيز مانند تقبّل بيشترين حق السهم در سازمان، اِعمال نفوذ در آراء نمايندگان سازمان، فشار سياسي بر شوراي امنيت و مجمع عمومي و... در دستيابي به منافع بيشتر دولت امريكا، همه در جهت همين سياست بوده است.