در جريان جنگ جهاني دوم، هنگامي که منشور ملل متحد در دست تدوين بود، احترام به حقوق بشر و آزادي هاي سياسي مورد توجه نمايندگان کشورهاي مختلف جهان واقع شد. پس از چندي، سازمان مل متحد تصميم گرفت که اين حقوق، همه جا و براي همه ملت ها قابل اجرا باشد. در ادامه، کميسيون حقوق بشر در ژانويه سال 1947 ميلادي شروع بکار کرد و پس از مدتي مطالعه و بررسي در قوانين اساسي کشورها و بحث و گفتگو در کميسيون هاي مختلف، نتيجه مطالعات خود را به صورت لايحه اي به مجمع عمومي تقديم کرد. مجمع مزبور در دهم دسامبر 1948 ميلادي (19 آذر 1327 ش) با 48 رأي مثبت و 8 رأي ممتنع، اعلاميه جهاني حقوق بشر را تصويب کرد و اين روز به عنوان روز جهاني حقوق بشر نامگذاري گرديد. اين اعلاميه شامل يک مقدمه و سي ماده مي باشد و در ماده اول آن به برابري افراد بشر و حاکميت روح برادري در ميان آنها اشاره شده است. علي رغم تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر، واقعيت در عمل به گونه اي ديگر شکل گرفت. نگاهي گذرا به رويدادهاي سياسي و نظامي جهان پس از پايان جنگ دوم جهاني، تصويري از وقايع اسفبار را نشان مي دهد که دقيقاً بيانگر فاصله زياد ميان اهداف با عملکرد جامعه بين المللي در دفاع از حقوق بشر است. به علاوه بر خلاف تصور اوليه، شعار دفاع از حقوق بشر، عملاً به ابزاري در جهت اعمال فشارهاي سياسي و اقتصادي دولت هاي غربي بر کشورهاي مستقل جهان براي پيشبرد منافع استعماري اين دولت ها، مبدل شده است. هم اکنون بسياري از کشورهاي جهان، با توجه به اين واقعيت تلخ و همچنين بدليل ناهم خواني برخي بندهاي اعلاميه حقوق بشر با اعتقادات، فرهنگ و رسوم آنان، خواستار تغيير در اين بندها و جلوگيري از استفاده ابزاري از اين اعلاميه هستند. بدنبال تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر در دهم دسامبر 1948 ميلادي توسط مجمع عمومي سازمان ملل متحد و تأييد حقوق طبيعي و اجتماعي افراد بشر توسط اين سازمان بين المللي، روز دهم دسامبر (برابر با 19 آذر 1327ش) به عنوان روز جهاني حقوق بشر نامگذاري شده است.