كمك به پناهندگان در سطح بين‏المللي، براي اولين بار در سال 1921م آغاز شد و با آغاز جنگ جهاني دوم، اولين كارگزاري مهم بين‏المللي براي پناهندگان و آوارگان در نهم نوامبر 1943م تأسيس گرديد. اهداف اين مؤسسه شامل امداد، نگهداري و مددياري و در نهايت، بازگرداندن اتباع دولت‏هاي عضو سازمان ملل متحد كه در نتيجه جنگ آواره شده بودند، مي‏شد. اما تعدادي از اين آوارگان يا به علت از دست دادن كليه پيوندهايشان با كشور اصلي خويش و يا به علت تغيير اوضاع سياسي كشورشان مايل به بازگشت به وطن نبودند. اين مردم و پناهندگانِ دوره جنگ و قبل از آن كه هنوز اسكان داده نشده بودند، هسته اصلي مسئله پناهندگان اروپا را در دوره بعد از جنگ جهاني دوم تشكيل مي‏دادند كه بيش از يك ميليون و شش‏صد هزار نفر تخمين زده مي‏شدند. از اين رو، پس از پايان جنگ جهاني دوم، سازمان بين‏المللي پناهندگان موسوم به "آيرو" به وجود آمد و اساسنامه آن در 15 دسامبر 1946م به تصويب مجمع عمومي سازمان ملل متحد رسيد. پس از آن كميسيون تداركاتي آيرو تأسيس شد و از ژوئيه 1947م، وظايف و فعاليت‏هاي خود را آغاز كرد. 3 سال پس از تصويب اساسنامه آيرو، مجمع عمومي سازمان ملل نام آن را به كميسارياي عالي پناهندگان ملل متحد تغيير داد و اين نهاد از اول ژانويه 1951م، كار خود را با تحولي ديگر آغاز نمود.(ر.ك: 1 ژانويه)