با گذشت حدود هفت سال از فرمان‏روايى ناپلئون بُناپارت بر فرانسه، اختلافات و درگيري‏هاي فرانسه با انگلستان كه از چند قرن قبل از آن آغاز شده بود، ادامه يافت. پيش از آن، ناپلئون در سال 1799م با بستن مرزهاي فرانسه بر روي كالاهاي انگليسي گام نخست را در فشار بر بريتانيا آغاز نمود. وي آن گاه با همكاري روس، اتريش و پرتغال به سوي هدف خود در حذف كشتي‏ها و بازرگاني انگلستان از قاره اروپا ادامه مسير داد. در اين راستا، ناپلئون هرگونه تجارت با انگلستان را ممنوع كرد و ورود كالاهاي انگلستان به آن منطقه را، به مصادره تهديد نمود. انگلستان نيز در واكنش به اين وضع، دريافت جواز توسط كشورهاي بي‏طرف براي تجارت با قاره اروپا را الزامي اعلام كرد. در پاسخ به اين اقدام انگلستان، ناپلئون بُناپارت فرمان‏هايى از جمله فرمان ميلان را در هفدهم دسامبر 1807م صادر نمود كه بر اساس آن، همه كشتي‏هاي بي طرف تهديد مي‏شدند كه در صورت پذيرش دستورهاي انگلستان، به عنوان اموال انگلستان، مصادره خواهند شد. اقدام ناپلئون در صدور فرمان ميلان، در حقيقت، به كارگيري سلاح محاصره در يك نبرد اقتصادي به شمار مي‏رفت و هدف آن از يك‏طرفْ، وادار ساختن بريتانيا به تسليم، از راه مسدود كردن تجارت آن كشور بود و از سوي ديگر، به منزله حمايت از صنايع فرانسه تلقي مي‏گرديد. ناپلئون هم‏چنين از دولت‏هاي اروپايى دست نشانده خود خواست تا روابط تجاري خود را با انگليس قطع كنند. بدين ترتيب، ناپلئون جزيره انگليس را در خشكي و دريا محصور كرد و كشتي‏هاي فرانسوي و متحدان فرانسه اجازه يافتند تا كشتي‏هاي انگليسي را مورد تهاجم قرار دهند. با اين فرمان، نفوذ سياسي و تجاري انگليس در مناطق خشكي اروپا كاهش يافت و اوضاع بازرگاني و صنعت انگلستان را به ميزان يك بحران اقتصادي كه با خشك‏سالي همراه بود مواجه ساخت. با اين حالْ شكست نهايي ناپلئون در سال 1815م خط پاياني بر اين گونه قراردادها كشيد.