رالْفْ والْدو اِمِرسون، نويسنده، اديب و فيلسوف معروف امريكايى در 25 مه 1803م در امريكا به دنيا آمد. وي كودكي خود را در غم مرگ پدر و رنج تنگ‏دستي پشت سر نهاد و پس از اتمام دروس دانشگاهي خود، به مطالعه فلسفه وتاريخ پرداخت. وي در جواني راهي اروپا شد و پس از آشنايى با افكار دانشمندان و نويسندگان اروپايى، براي ايراد خطابه درباره فلسفه زندگي به سراسر امريكا سفر كرد. هر چند در ابتدا قرار بود كه وي به كليسا بپيوندد، ولي بر اثر بيان نظرات مخالف كليسا، مجبور به كناره‏گيري از آن گرديد. امرسون سپس خانه‏اش را در شهر كنكورْدْ، محفل اهل علم و ادب ساخت و افكار فلسفي خويش را كه بر مبناي سير و سلوك گذارده شده و از حكماي شرق الهام گرفته بود، عرضه كرد. وي در سال 1836م رساله طبيعت را منتشر نمود كه در آن عقيده خود را در مخالفت با فلسفه مادي بيان كرده و عالم طبيعت را مظهري از عالم معنوي و روحاني دانسته است. فلسفه امرسون، يك نظام فلسفي خشك نبود و ادعا نداشت كه انديشه‏اش از يك ثبات جزمي و يقيني برخوردار است. او بر اين عقيده بود كه همه آدميان، اجزاي حياتي يك وجود هستند و آن، بشريت است. بنابراين كار ما آن است كه وحدت و يك‏پارچگي انسان را به عنوان جزء و پاره‏اي از خداوند، دوباره مورد تاييد قرار دهيم. امرسون هم‏چنين بر اين اعتقاد بود كه افراد انسان نامتناهي هستند و زندگي خصوصي هر انساني را مي‏توان شكوه‏مندتر از هر مملكتي در تاريخ گردانيد. امرسون مي‏خواهد كه هر انسان بر ذات خود تكيه كند. در فلسفه استقلال جهاني امرسون، زيبايى‏دوستي در شناسايى ارتباطي كه ميان همه افراد بشر وجود دارد نهفته است. امرسون، خدا را واقعيت مطلق مي‏داند كه از عالم هستي جدا نيست. وي مي‏گفت: هر جا دو نفر سرگرم گفتگو هستند، نفر سومي هم حاضر است و آن خداست. زندگي مكتبي است براي پرورش دوستي؛ ما هميشه مشتاقيم تا به كلاس توحيدبخش ارواح انساني بشتابيم. هنر دوستي را در خود پرورش ده تا به قلب حقيقت نزديك‏تر شوي. اگر در دل انساني، تخم لطيف محبت به ديگران كاشته شود و آن انسان احساس كند كه انسان‏هاي ديگر، خودِ ديگري هستند، اين احساس مي‏تواند شگرف‏ترين تغييرات را در دنياي ظواهر پديد آورد. به طور كلي، يگانگي بشر، عظمت انسان معمولي و ترقي مستقيم همه آدميان در پرتو سائقه دوستي به سوي شناسايى روحي جهاني كه وحدت بخش همه نفوس فردي است، اصول فيلسوفانه امرسون را شكل مي‏دهند. امرسونْ شعارِ خود را در آزادي انديشه و هنر اعلام نمود و توجه گروهي را به خود جلب كرد و انديشه‏هايش سرچشمه فكر تازه به شمار آمد. در نظر امرسون، راه حل اصلي براي برطرف كردن سرگشتگي بشر در انتخاب زندگي يا انزوا در جامعه را بايد در وجود خويش جستجو كرد. امرسون در كنار تفكرات فلسفي، به عنوان نويسنده و شاعري توانا، مشهور است. او هم‏چنين سهم موثري در شناساندن رجال ادبي ايران هم‏چون سعدي، حافظ، خيام و مولوي به امريكائيان دارد. امرسون را اولين اديب امريكايى دانسته‏اند كه با ادبيات ايران آشنا شده است. اشعار امرسون كه رنگي عارفانه دارد و غالباً با حكمت و پند و اندرز آميخته است، در ديوان او انتشار يافته‏اند. امرسون با شعر و نوشته‏هاي فلسفي خود، جنبشي آشكار در افكار ملي امريكا پديد آورد؛ وي در ميان ادباي امريكايي قرن نوزدهم مقام ممتازي كسب كرد و پيشواي رُنِسانْسْ امريكايي به شمار آمد. رالف والدو امرسون سرانجام در 27 آوریل سال 1882م در 79 سالگي درگذشت. با اين حال، آثار كامل امرسون، 22 سال پس از مرگش در سال 1904م، در 12 جلد انتشار يافت.