بعد از فرونشستن قيام وهابيان در نيمه نخست قرن نوزدهم، اين گروه در طول قرن نوزده هماره به تحريك ديگران عليه دولت عثماني مشغول بودند. در اوائل قرن بيستم، عبدالعزيز ابن عبدالرحمان ابن سعود به عنوان رئيس يكي از قبايل حجاز تصميم به تسخير بخش‏هايى از مناطق تحت حاكميت عثماني گرفت كه به نظر وي، سرزمين‏هاي غصب شده بودند. بر اين اساس وي در سال 1906م بعد از تصرف رياض، خود را رئيس آن منطقه خواند و در نتيجه، حاكمان عثماني، منطقه احساء در شرق عربستان را به وي واگذار كردند. وي سپس دامنه تصرفات خود را گسترش داد. در سال 1924م شريف حسين، امير مكه، كه از خاندان هاشمي بود، خود را خليفه ناميد و عبدالعزيز نيز به بهانه غصب عنوانْ، به نبرد با وي برخاست و توانست در اين راه، مقامات محلي و روحانيون وهابي را با خود همراه سازد. در نتيجه در 23 دسامبر 1925م، خاندانِ هاشمي تسليم شدند و در 8 ژانويه 1926م عبدالعزيز خود را پادشاه حجاز ناميد. اين امر مقدمه‏اي شد تا در 18 سپتامبر 1932 كشور پادشاهي عربستان سعودي شكل گيرد. (ر.ك: 23 سپتامبر)