دولت‏هايى كه پس از استقلال الجزاير در سال 1962م بر سر كار آمده بودند، علي‏رغم اكثريت مسلمانان در اين كشور، نه تنها مبناي اسلامي نداشتند بلكه سرسختانه با افكار اسلامي نيز مبارزه مي‏كردند. در اين ميان با تشكيل جبهه نجات اسلامي الجزاير و حمايت مردم از آن، بنيادگرايان اسلامي كه از موقعيت اجتماعي محكمي برخوردار بودند خواستار برگزاري هر چه زودتر انتخابات پارلماني گرديدند. دور اول انتخابات در 27 دسامبر 1991م با روي كار آمدن مجدد شاذلي بن جديد رئيس جمهور وقت الجزاير و پيروزي گروه‏هاي اسلامي پايان يافت. اما بن جديد كه از پيروزي بنيادگرايان اسلامي احساس خطر مي‏كرد و از سوي نظاميان و گروه‏هاي مخالف اسلام گرايان نيز به شدت تحت فشار بود از مقام خود استعفا داد و جاي خود را به يك شوراي چهار نفره مركب از سه تن از افسران عالي رتبه ارتش و نخست‏وزير سپرد. شوراي مزبور در اوايل سال 1992م تشكيلات بنيادگرايان اسلامي را منحل كرد و آراء حدود چهارصد شهر و آبادي را كه اسلام گرايان در آن‏ها به پيروزي رسيده بودند باطل نمود. اين مساله دامنه اختلافات بين دولت و اسلام گرايان را هر چه بيشتر گسترش داد و زد و خوردهاي خياباني را شدت بخشيد. اين درگيري‏ها در سال‏هاي دهه 1990م با شدت و ضعف ادامه يافت تا اين‏كه انتخابات پارلماني الجزاير در ماه مه 2002م با پيروزي جبهه آزادي بخش ملي به انجام رسيد و درگيري‏ها پايان پذيرفت.