حُجَّةُ الحَق اوحَد الدين محمد بن محمد انوري ابيوردي، به غزليات شيوا و قطعات نغز خود مشهور است و از اركان شعر پارسي محسوب مي‏شود. او در علوم ادبي و عقلي سرآمد بوده و در رياضيات و نجوم، دستي داشت. وي سالياني مداح اُمرا و حكام آن دوران بوده است. انوري طبعي قوي و مهارتي وافر در آوردن معاني دقيق و مشكل داشت. وي در شعر خود از زبان محاوره كمك مي‏گرفت. طريقه‏ي ابداعي انوري مبتني بر سادگي و بي‏پيرايگي در تركيب سخن و آميزش آن با لغات عربي و استفاده‏ي بسيار از اصطلاحات علمي و مضامين دقيق و تخيّلات و تشبيهات و استعارات فراوان مي‏باشد. انوري نه تنها در قصيده، بلكه در غزل نيز قدرت و مهارت بسيار نشان داده است. غزل‏هاي انوري از حيث سادگي لفظ و لطافت معني، بهترين غزل‏هاي فارسي پيش از سعدي محسوب مي‏شوند. مقطّعات وي هم در سادگي و رواني كم نظير است.