آيت‏اللَّه نمازي مقدمات و سطوح را در زادگاه خويش، شاهرود، نزد والد بزرگوار خود حاج شيخ محمد - كه آيات عظام وي را "سلمان زمان" مي‏ناميدند - و ديگر اساتيد، فرا گرفت. آن‏گاه به مشهد مقدس رفت و در آن جا با استعداد فوق‏العاده‏اي كه داشت در كمترين مدت، مدارج عاليه‏ي فقه و اصول را طي كرد و به درجه‏ي اجتهاد رسيد، به گونه‏اي كه نگارش فقه استدلالي خود را از 22 سالگي آغاز كرد. ايشان سپس جهت بهره‏گيري از اساتيدبزرگ به نجف اشرف مشرف شد. ولي علاقه‏ي بي‏حد وحصر ايشان به انجام رسالت خويش در امر تبليغ، موجب شد كه به ايران بازگشته و در مشهد مقدس مقيم گردد. آيت‏اللَّه نمازي در علم رياضي، هندسه، تاريخ و خطاطي نيز به درجات عالي دست يافت و به زبان فرانسه مسلط بود. او از طب سنتي بهره‏مند بود و در مناظره نيز قدرتي شگرف داشت. در شناخت حديث و رجال حديث تبحر داشته، از استادان تاريخ اسلام به شمار مي‏رفت. به تعبير آيت‏اللَّه العظمي مرعشي نجفي، علامه نمازي، مجلسيِ زمان بود. از اين شخصيت برجسته، آثار گران‏بهايي به جاي مانده كه: مُستدرك سَفينةُالنّجاة (10 جلد)، الاحتِجاجُ بالتّاج علي اَصحابِ الِّلجاج، الاَعلام الهِاديَةِ في اِعتبارِ الكتُب الاربعه و ابواب رحمت و... از آن جمله‏اند.