آقا ضياءالدين عراقي از بزرگانِ علماي شيعه در قرن چهاردهم هجري، در سال 1278 ق در قربه‏ي سلطان آباد اراك به دنيا آمد. او علوم مقدماتي را در زادگاهش فرا گرفت و سپس در نجف در محضر آقاسيدمحمد فشاركي حضور يافت. آقاضياء عراقي سپس در حلقه‏ي درس مدرسان ناموري همچون حاج ميرزا حسين خليلي، آخوندملامحمد كاظم خراساني، شيخ الشريعه‏ي اصفهاني و علامه يزدي جاي گرفت و فقيهي والا مقام، اصولي و محدث رجالي و از مراجع تقليد طراز اول عصر خويش گرديد. آقاضياء، پس از وفات آخوند خراساني، حوزه‏ي درس خارج خود را تشكيل داد و بسياري از شاگردان آخوند را به مجلس خود جذب كرد. از اين پس، او مرجعيت يافت و به عنوان استاد مسلَّمِ اصول و مجدّد اين عالم به حساب آمد. وسعت مشرب وي سبب شد كه مجلس درسش پذيراي طلاب فاضلي باشد و حوزه‏ي درس فقه و اصول او محل استفاده‏ي بزرگان قرار گيرد. در محضر آقاضياءالدين عراقي عالماني همچون حضرات آيات عظام سيدمحمدتقي خوانساري، سيدعبدالهادي شيرازي، سيد ابوالقاسم خويى، سيدعلي يثربي كاشاني، شيخ محمدتقي آملي، شيخ محمدتقي بروجردي، ميرزاهاشم آملي، سيدمحسن حكيم و شيخ عبدالنبي عراقي و بسياري ديگر پرورش يافتند. آقا ضياءعراقي در لطافت بيان و رواني كلام، شيوه‏ي نگارش و حسن تحرير از ديگران امتياز داشته است. كتاب مقالات الاصول و شرح تبصره‏ي علامه از آثار قلمي اين شخصيت بزرگ مي‏باشد. آقاضياء در فقه نيز تأليفات ديگري دارد. وي در ذي‏قعده‏ي سال 1361 قمري در 83 سالگي در نجف اشرف بدرود حيات گفت و در صحن شريف علوي مدفون گرديد.