در يازدهم فروردين 1304 ش، مجلس شوراي ملي، قانوني تصويب نمود كه به موجب آن، در كشور ايران سال رسمي كشور، هجري شمسي، و اول سال، روز اول بهار، و مبدأ تقويم، هجرت رسول اكرم(ص) مي‏باشد. بر اين اساس تمام ادارات و مؤسسات دولتي، اقتصادي و مردم موظف شدند به جاي ماه‏هاي حَمَل، ثور، جوزا، سرطان، اَسَد، سُنبُله، ميزان، عَقرب، قوس، جُدَي، دَلوْ و حوت، ماه‏هاي جديد را به شرح: فروردين، ارديبهشت، خرداد، تير، مرداد، شهريور، مهر، آبان، آذر، دي، بهمن و اسفند به كار ببرند. شش ماه اول، سي و يك روز، پنج ماه دوم، سي روز و ماه آخر 29 روز و در سال‏هاي كبيسه 30 روز شد. اين تقويم تا سال 1354 ش در ايران به عنوان تقويم رسمي، جاري بود و بدان عمل مي‏شد. اما در اسفند 1354 ش، تاريخ ايران بر اساس جلوس كورش هخامنشي با نام تاريخ شاهنشاهي به جريان افتاد تا اين كه اين تقويم مجعول و ضد ديني در پي گسترش موج انقلاب اسلامي، در شهريور 1357، مُلغي شد.