پس از پيروزي چشمگير رزمندگان سلحشور اسلام در عمليات حماسه‏آفرين خيبر، رژيم بعث عراق به دليل نگراني از نتايج عمليات، براي نخستين بار، از نوعي سلاح‏هاي شيميايي با نام گاز خردَل استفاده كرد. هرچند عراق پيش از اين در عمليات والفجر 2 در منطقه حاج عمران، به صورت محدود از سلاح‏هاي شيميايي استفاده كرده بود، ولي آنچه كه در عمليات خيبر صورت گرفت، بسيار گسترده و فاجعه‏آميز بود. به كارگيري سلاح‏هاي شيميايي ازيك سو نشان دهنده ضعف دفاعي و نوميدي و درماندگي ارتش عراق بود و از سوي ديگر اين مسأله را روشن مي‏كرد كه عراق با ايجاد زير ساخت‏هاي جديد در زمينه توليد سلاح‏هاي شيميايي با كمك برخي كشورهاي غربي و شرقي، استراتژي جديدي را براي مقابله با تهاجمات پي در پي و گسترده به ايران برگزيده است. در پي اين بمباران شيميايي، ايران به سازمان ملل متحد شكايت كرد و پس از بازديد هيئت اعزامي سازمان ملل از مصدومين حادثه، شوراي امنيت در واكنش به اين اقدام عراق، در تاريخ يازدهم فروردين 1363 برابر با 30 مارس 1982 م، با صدور بيانيه‏اي، استفاده از گازهاي سمي را محكوم كرد، اما مسؤوليت استفاده از آن را به هيچ يك از طرفين نسبت نداد. صدور بيانيه به جاي قطعنامه، بنابر تحليل منابع ديپلماتيك، به دليل اجتناب از مباحث شديد و اشاره به هر يك از دو طرف جنگ بوده است. در هرصورت، اين نخستين اقدام سازمان ملل بود كه گر چه به سود ايران نبود ولي به زيان ايران نيز تنظيم نشده بود.