آیت‏اللَّه شیخ مجتبی محمدی عراقی در سال 1294 ش (1333 ق) در یکی از روستاهای اطراف اراک زاده شد و پس از تحصیلات ابتدایی به فراگیری علوم دینی روی آورد. وی پس از گذراندن دروس سطح به محفل درس خارج آیات عظام: شیخ عبدالکریم حائری یزدی، سید محمد تقی خوانساری و سیدمحمد حجت کوه کمره‏ای حاضر شد و مبانی علمی‏اش را استوار ساخت. آیت‏اللَّه محمدی عراقی در سال 1318 ش به دلیل وفات پدرش که در کنگاور به تبلیغ دین مشغول بود، راهی آن شهر گردید و به مدت دوازده سال به اقامه شعائر دینی و هدایت مردم مسلمان پرداخت. ایشان در سال 1330 ش به قم بازگشت و علاوه بر شرکت در درس‏های فقه و اصول آیت‏اللَّه بروجردی و جلسات استفتای ایشان، به تولیت مدرسه خان و مدیریت کتابخانه مدرسه فیضیه منصوب شد و خدمات فراوانی را به حوزه علمیه قم ارائه کرد. آیت‏اللَّه محمدی عراقی پس از ارتحال آیت‏اللَّه بروجردی، به تألیف و تحقیق روی آورد و آثار بسیاری به سامان رسانید که: علمای گمنام، فهرست کتب کتابخانه مدرسه فیضیه در 2 جلد، و تصحیح مجمع الفائدة و البرهانِ محقق اردبیلی در 14 جلد و غوالی اللَّئالی ابن ابی جمهور در 4 جلد از آن جمله است. وی از بیشتر اساتیدش و مراجع نجف و قم، اجازه روایت، اجتهاد و امور حسبیه داشت و در جریان جنگ تحمیلی، فرزندش را به کاروان شهیدان تقدیم نمود. سرانجام این عالم بزرگوار و محقق خدمتگزار در 24 فروردین 1380 ش برابر با 18 محرم 1422 ق در 86 سالگی بدرود حیات گفت و در حرم مطهر حضرت معصومه(س) به خاک سپرده شد.