محمد‌بن ابراهیم قوامی شیرازی، ملقب به صدر‌المتالهین یا ملاصدرا در ظهر روز 9جمادی‌الاولی سال 980 قمری دیده به جهان گشود. در دوران جوانی، با شیخ‌بهایی آشنا شد که سنگ بنای شخصیت علمی و اخلاقی ملاصدرا توسط این دانشمند جهان‌دیده کم‌نظیر بنا نهاده شد و تکمیل این بنای معنوی را استاد دیگرش میرداماد عهده دار شد. از شاگردان او می ‌توان به حاج ملاهادی سبزواری و ملامحسن فیض‌کاشانی اشاره کرد. او حکیم خانه به دوشی بود که به جرم آزادگی روح و فکر مجبور شد تا از پایتخت و پایتخت‌نشینان روی گرداند. وی دلایل بیزاری خود را، جاهلان فرزانه نمای زمان خود بیان داشته است که موجب عزلت وی در کهک (روستایی دورافتاده در قم) شد. پس از بازگشت به شیراز شهرتش عالمگیر شده بود و طالبان حکمت از اطراف برای درک فیض به حضورش می‌شتافتند. او خود در مقدمه اسفار می‌گوید: به‌تدریج آنچه در خود اندوخته بودم همچون آبشاری خروشان فرود آمد و چون دریایی پر موج در منظر جویندگان و پویندگان قرار گرفت. آثار بسیاری از این حکیم فرزانه برجای مانده است . او در طول عمر 71 ساله‌‌اش 7بار با پای پیاده به حج مشرف شد و سر بر این راه نهاد و به هنگام سفر هفتم در شهر بصره تن رنجور را وداع کرد و در جوار حق قرار گرفت .