جيوسووي كاردوچي اديب و شاعر ميهن‏دوست ايتاليائي ۲۷ جولاي سال ۱۸۳۵م به‏دنيا آمد و ۱۶ فوريه سال ۱۹۰۹م درگذشت و در سال ۱۹۰۷م نيز برنده جايزه ادبي نوبل شد. پدر كاردوجي يكي از مبارزان وحدت ايتاليا بود و در تسكاني به حرفه پزشكي اشتغال داشت. كادوچي كه در ميهن‏دوستي پا جاي پاي پدر گذارده بود، در دوران مبارزات وحدت ايتاليا، شهر به شهر و روستا به روستا مي‏رفت و براي نوجوانان و جوانان آنجا شعر و سرود ميهني مي‏خواند و بيش‏تر آنان تحت تأثير همين سرودها داوطلب جنگ با اتريش شدند و به ارتش وحدت پيوستند و نيروهاي اتريشي را كه چند برابر آنان بودند در هم كوبيدند و پس از قرن‏ها از ايتاليا بيرون انداختند. كاردوچي خطيبي زبردست بود و نفوذ كلام او روحيه ايتاليايي‏ها را آن‏چنان تقويت كرد كه آماده توسعه قلمرو ايتالياي نوپا تا مرزهاي امپراتوري روم شدند. كاردوچي در ناسيوناليسم آن‏چنان افراط داشت كه با همه روشني فكر از تصرف مجدد شمال افريقا، آلباني، يوگوسلاوي و يونان توسط ايتاليا علناً حمايت مي‏كرد كه موسوليني بعدها موقتاً به قسمتي از اين آرزو جامه عمل پوشانيد. كاردوچي قسمتي از تاريخ ايتاليا را به شعر درآورد و شاعر ملي عصر خود لقب گرفت. وي اين قسمت اشعار خود را به سبك كلاسيك (روم و يونان باستان) سروده است. در همين راستا، كاردوچي كتاب نهم اشعار «هومر» شاعر باستاني يونان را به ايتاليايي (لاتين جديد) ترجمه كرد. كاردوچي به‏خاطر پول و شهرت شعر نمي‏سرود، هدف او تنها وطنش بود. وي از دوستداران شيلر آلماني بود. كاردوچي كه داراي دكترا در ادبيات و استاد دانشگاه و بنيادگذار انجمن ادبي ايتاليا بود در عين حال از هواداران سرسخت دمكراسي بود، ولي مي‏گفت كه دمكراسي يا بايد كامل و واقعي باشد و يا اصلاً وجود نداشته نباشد. او جمهوري بودن يك كشور را دليل دمكراسي بودن آن نمي‏دانست و عقيده داشت كه نوع رياست بر كشور جدا از دمكراسي آن است. كاردوچي تأكيد داشت که دمكراسي به همان‏گونه كه افلاطون گفته بايد در ذهن ملت نقش بندد و مردم به آن، تا حد ايمان وفادار باشند و آن را دقيقاً رعايت و اجرا كنند و اين دقت را در اتاق‏هاي رأي‏گيري (محل صندوق آراء) به‏كار برند