آیت ‌الله حاج شیخ محمد کاظم مهدوی دامغانی ، فرزند آخوند ملا علی اکبر ، در جمادی الثانی 1316 ه‍ . ق در روستای شمس ‌آباد ، در 6 کیلومتری دامغان ، به دنیا آمد . در کودکی پدر و مادر خود را از دست داد و علیرغم دشواری ‌های زندگی به کسب دانش روی آورد . پس از فراگیری مبانی علوم دینی به مشهد آمد . ابتدا در منزل آخوند ملا بمانعلی محقق ، واعظ معروف آن زمان که با وی نسبت خویشاوندی داشت ، ساکن شد . سپس در مدرسه دو درب حجره ای گرفت و نزد میرزا عبد الجواد معروف به ادیب نیشابوری و نیز فاضل بسطامی با علوم ادب آشنا شد . سپس قوانین را نزد مرحوم شهرستانی و سطوح عالیه را در خدمت علمای اعلام : شیخ حسن برسی و شیخ محمد قوچانی و شیخ محمد نهاوندی که هر سه از شاگردان برجسته آخوند خراسانی بودند ، آموخت و 14 سال درس آیت ‌الله حاج میرزا مهدی اصفهانی و 3 سال محضر آیت ‌الله حاج آقا حسین قمی و یک سال درس آیت ‌الله شیخ موسی خوانساری را که همه ‌ی آنها از فحول علمای شیعه در قرن 14 هجری بودند درک کرد و از آیات عظام میرزا محمد حسین نائینی ، سید ابوالحسن اصفهانی و میرزا محمد آقازاده اجازه اجتهاد و از شیخ آقا بزرگ تهرانی و علامه سمنانی صاحب " حکمت بوعلی " و آیت ‌الله العظمی حاج آقا حسین بروجردی اجازه روایی دریافت کرد . مرحوم دامغانی از سال 1336 ه‍ . ق در مشهد حوزه درس قوانین ، شرایع ، ریاض ، رسائل ، مکاسب و کفایه داشت و از سال 1356 ه‍ . ق پس از واقعه مسجد گوهرشاد در منزل خود منزوی گردید و هیچ شغلی را اعم از تدریس در دانشگاه یا فعالیت ‌های قضایی نپذیرفت ، هر چند در بازسازی حوزه مشهد پس از شهریور 1320 ه‍ . ش از فعالان بود . سجایای اخلاقی و صراحت لهجه و اجتناب از هرگونه تظاهر از مشخصه‌ های برجسته مرحوم آیت ‌الله دامغانی بود . از اقدامات اجتماعی ایشان می ‌توان به مرمت مسجد جامع دامغان در سال 1381 ه‍ . ق اشاره کرد . ایشان در دهم تیر سال 1360 ه‍ . ش /27 شعبان 1401 ه‍ . ق در مشهد درگذشت و در دارالزهد حرم مدفون گردید .