علي حاتمي در ۲۳ مردادماه سال ۱۳۲۳ش در خيابان شاهپور تهران متولد شد. مادر وي خانه‌دار بود و پدرش سمت صفحه‌آرا در يک چاپخانه را داشت و دومين فرزند ذکور خانواده بود. شوق نمايشنامه‌نويسي پاي او را به تماشاخانه‌هاي لاله‌زار باز ‌کرد و در آن‏جا مسحور بازي هنرمندانه جعفر توکل ‌شد و آروز مي‌کرد روزي برسد که توکل در نمايشي به کارگرداني خود او بازي کند. از همان ايام، حاتمي تصميم مي‌گيرد روي مايه‌هايي از داستان‌هاي ملي و ايراني کار کند. زماني که در کلاس نهم تحصيل مي‌کرد، براي آموختن اصول اوليه نمايشنامه‌نويسي به هنرستان هنرپيشگي تهران ‌‌رفت؛ پس از آن به هنرستان آزاد هنرهاي دراماتيک وارد شد. سختگيري مهدي نامور رئيس هنرستان نسبت به نمايشنامه‌هايي که هنرجويان نوآموز مي‌نوشتند تا در سالن هنرستان اجرا شود، حاتمي را بر آن مي‌دارد که در فراگيري فنون و شگردهاي نمايشنامه نويسي، به‏ويژه گفت‏وگوپردازي، حساسيت و تلاش فراواني از خود نشان دهد. حاتمي نخستين نمايشنامه‌اش را با عنوان "ديب" (ديو) نوشت و در ارديبهشت‏ماه ۱۳۴۴ش با حضور کودکان در تالار نمايش هنرهاي دراماتيک به مدت ۳ شب اجرا کرد. در سال ۱۳۴۵ش نمايشنامه مدرني با عنوان "آدم و حوا" (برج زهر مار) را مي‌نويسد که تحولي در کار او محسوب مي‌شود و همين نمايش موجب آشنايي او با آن دسته از مسئولان تلويزيون مي‌گردد که در آن ايام در کار جذب افراد مستعد بودند. نخستين فيلمنامه کاملي که ارائه مي‌کند، "شب جمعه" (۱۳۴۶ش) نام دارد که به‏صورت يک فيلم کوتاه درمي‌آيد. سال ۱۳۴۸ش کيميايي و مهرجويي و تقوايي فيلم‌هاي قيصر، گاو و آرامش را مي‌سازند و حاتمي در تدارک ساختن "حسن‌ کچل" است. هدف مشترک اين فيلم‏سازان دوري جستن از بازار فيلم‌فارسي بود. علي حاتمي از آن پس به‏صورت جدي وارد فعاليت‌هاي سينمايي شد و فيلم‏ها و مجموعه‏هاي مهمي در تاريخ سينماي ايران خلق کرد و به يکي از ماندگارترين سينماگران ايراني مبدل شد. وي در ۱۴ آذرماه سال ۱۳۷۵ش هنگام ساخت فيلم "جهان پهلوان تختي" به‏علت بيماري دار فاني را وداع گفت. عمده آثار علي حاتمي بعد از "حسن کچل"، عبارت‏اند از: "طوقي" (۱۳۴۹)، "باباشمل" (۱۳۵۰)، "قلندر" (۱۳۵۱)، "خواستگار" (۱۳۵۲)، "ستارخان" (۱۳۵۳)، مجموعه تلويزيوني "مثنوي مولوي" (۱۳۵۴)، مجموعه تلويزيوني "سلطان صاحبقران" (۱۳۵۵)، "سوته‌دلان" (۱۳۵۶)، مجموعه تلويزيوني "هزاردستان" (۱۳۵۸)، "حاجي واشنگتن" (۱۳۶۱)، "کمال‌الملک" (۱۳۶۳)، "مادر" (۱۳۶۸) و "دلشدگان" (۱۳۷0).