ابوطاهر مقری محدث، مقری و نحوی بغدادی، ادبیات عرب را نزد «ابن درستویه» فرا گرفت و در قرائت، ملازم درس «ابوبکر بن مجاهد» بود به‏طوری‏که از او با عنوان «غلام ابن مجاهد» یاد می‌‎کردند. ابوطاهر در نحو و قرائت به کوفه گردش داشت و به بسیاری از شیوخ بغداد علم قرائت آموخت. از جمله آثار ابوطاهر مقری، رساله‎ای در اخبار نحویان است که نسخه خطی آن در «دارالکتب مصری» نگهداری می‌‎شود هم‏چنین اثر دیگری در قرائت تحت عنوان «البیان» از مقری به‏وسیله «خطیب بغدادی» رسیده بود که وی از آن استفاده کرده است. حلقه درس او در بغداد بسیاری از علاقه‌مندان به قرائت را به خود جذب کرد که از آن میان می‌توان «ابوالحسن ابن حمامی»، «عبیدالله بن عمر مصاحفی»، «علی بن محمد جوهری»، «ابوالحسین سوسنجردی»، «ابوبکر دوری» و «ابراهیم بن مخلد معدل» را نام برد. ابوطاهر به‏عنوان یک حلقه مهم در زنجیره‌های روایت قرائات مورد توجه قرار گرفته و روایات او در کتب مختلف قرائت چون «التیسیر ابوعمرو دانی» و «المستنیر ابن سوار» و «الکامل هذای» ثبت شده است. ابوطاهر مقری سرانجام در تاریخ بیستم شوال‏المكرم سال ۳۴۹ هجری قمری دار فانی را وداع گفت.