هارون یکی از خلفای ستمگر عباسی هم‏دوره با امام موسی ابن جعفر علیه‏السلام، از بیم محبوبیت و نفوذ امام، کسانی را در مدینه بر حضرت گماشته بود تا از آن‏چه در گوشه و کنار خانه امام علیه‏السلام می‌گذرد، وی را آگاه کنند. او از محبوبیت بسیار و معنویت نافذ امام علیه‏السلام سخت بیمناک بود. نفوذ معنوی امام موسی علیه‏السلام در دستگاه حاکم به‏حدی بود که کسانی مانند علی بن یقطین صدراعظم (وزیر) دولت عباسی، از دوستداران حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام بودند و به دستورات حضرت عمل می‌کردند. سرانجام بدگوئی‏هائی که اطرافیان از امام کاظم علیه‏السلام کردند در وجود هارون کارگر افتاد. وی در سفری نیز که در سال ۱۷۹ق به حج رفت، بیش از پیش به عظمت معنوی امام علیه‏السلام و احترام خاصی که مردم برای امام موسی الکاظم علیه‏السلام قائل بودند، پی برد. هارون سخت از این جهت، نگران شد. وقتی به مدینه آمد و قبر منور پیامبر اکرم صلی‏الله علیه و آله و سلم را زیارت کرد، تصمیم بر جلب و دستگیری امام علیه‏السلام یعنی فرزند پیامبر صلی‏الله علیه و آله و سلم گرفت. وقتی قرار شد آن حضرت را از مدینه به بصره آورند، دستور داد چند کجاوه به کجاوه امام علیه‏السلام ببندند و بعضی را نابهنگام و از راه‏های دیگر ببرند، تا مردم ندانند که امام علیه‏السلام را به کجا و با کدام کسان بردند، تا یأس بر مردمان چیره شود و به نبودن رهبر حقیقی خویش خو گیرند و سر به شورش و بلوا برندارند و از تبعیدگاه امام علیه‏السلام بی‌خبر بمانند. و این‏همه بازگوکننده بیم و هراس دستگاه بود. هارون، امام موسی کاظم علیه‏السلام را - با چنین احتیاط‌ها و مراقبت‏هایی - از مدینه تبعید کرد و چندین سال امام علیه‏السلام از این زندان به آن زندان انتقال می‌یافت. شگفت آن‏که، هارون با توجه به شخصیت والای موسی بن جعفر علیه‏السلام پس از درگذشت و شهادت امام علیه‏السلام نیز اصرار داشت تا مردم این خلاف حقیقت را بپذیرند که حضرت موسی بن جعفر علیه‏السلام مسموم نشده بلکه به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.