آيت‏الله ابوالقاسم رحماني خليلي مازندراني در سال ۱۳۰۲ش (۱۳۴۲ق) در خليل‏محله بهشهر چشم به جهان گشود. او از كودكي كسب علم و دانش را آغاز نمود و به تحصيل علوم حوزوي پرداخت. وی سپس براي تكميل مدارج علمي خود، در سال ۱۳۲۵ش راهي حوزه نجف اشرف شد و از محضر حضرات آيات عظام: سيدمحسن حكيم، سيدمحمود شاهرودي، سيدابوالقاسم خويي و ميرزاهاشم آملي بهره‏هاي فراوان برد و در همان‏جا به تدريس مشغول گردید. آيت‏الله رحماني پس از چهارده سال اقامت در حوزه نجف به زادگاه خود بازگشت و يك هفته پس از آن، توسط آيت‏الله كوهستاني، عالم منطقه و استاد اوليه خود، به‏عنوان فقيه، عالم و ملا معرفي گرديد. وی در زادگاه خود، حوزه علميه، مسجد و حسينيه تأسيس كرد و به امر ارزشمند تدريس و ارشاد همت گماشت. مدتي بعد، آيت‏الله رحماني به تهران رفت و پس از اقامتي ۱۴ ساله، در سال ۱۳۶۴ش راهي شهر قم گرديد. معظم‏له عاشق تدريس بود و در تهران هر روز تا ده درس مي‏داد. از اين عالم بزرگوار تأليفاتي به‏جاي مانده است كه: "شرحي بر عروةالوثقي"، "رساله در مشتق"، "رساله در طلب و اراده" و... از آن جمله‏اند. آيت‏الله ابوالقاسم رحماني خليلي مازندراني، اين فقيه فرزانه سرانجام در ۲۷ اسفند ۱۳۷۴ش برابر با بیست و هفتم شوال‏المکرم سال ۱۴۱۶ هجري قمري در سن هفتاد و دو سالگي پس از نماز صبح بدرود حيات گفت و پس از تشييعي باشكوه در مدرسه‏اي كه خود در زادگاهش بنيان نهاده بود، مدفون گرديد.