حسین ناصحی از آهنگسازان ایرانی در زمینه موسیقی سمفونیک بود. وی در سال ۱۳۰۴ش در تهران متولد شد. ناصحی از سال ۱۳۱۸ش در هنرستان عالی موسیقی به تحصیل پرداخت. ساز تخصصی وی ترومبون بود و استاد او در تهران یکی از استادان چک به‏نام ژوزف اسلادک بود. ناصحی در ارکستر رادیو به رهبری پرویز محمود نوازندگی می‌کرد و در سال ۱۳۲۲ش جزو دانشجویانی بود که بنا به دعوت دولت ترکیه برای ادامه تحصیل روانه آنکارا شد و در کنسرواتور دولتی آنکارا در رشته آهنگسازی زیر نظر نجیل کاظم آکسس تحصیل کرد. وی در سال تحصیلی ۱۳۲۷-۱۳۲۸ش دوره عالی کمپوزیسیون را به اتمام رساند. ناصحی، آثار اولیه خود را برای درک تکنیک کمپوزیسیون به سبک استادان بزرگ گذشته باخ، سکریابین و گابریل فوره نوشت و به‏تدریج به مطالعه در موسیقی مشرق‌ زمین و به‏خصوص موسیقی ایرانی پرداخت و کوشید تا در آثارش شخصیت موسیقی شرق را نمایان سازد. وی خود عقیده داشت که در کوارتت زهی می‌مینورش بدین‏منظور دست یافته؛ گفتنی است کوارتت مزبور هنگامی که در ترکیه اجرا شد، مورد توجه پروفسور لودویک چاچکس از استادان آکادمی موسیقی وین فرا گرفت به‏طوری‏که وی به سفارت ایران در ترکیه مراجعه و درخواست کرد تا مصنف جوان این کوارتت را برای مطالعات فنی مدتی به وین اعزام دارند. ناصحی بلافاصله پس از ورود به تهران در سال ۱۳۲۹ در هنرستان عالی موسیقی به تدریس هارمونی، کنترپوآن و فوگ و آهنگسازی پرداخت. از جمله شاگردان او باید از حسین دهلوی، احمد پژمان و پرویز منصوری نام برد. حسین ناصحی سرانجام در تاریخ ششم مهرماه سال ۱۳۵۶ هجری شمسی در سن پنجاه و دو سالگی بدرود حیات گفت. از آثار حسین ناصحی می‌توان به پوئم شور (برای ویلنسل و پیانو)؛ کوارتت زهی در می‏مینور؛ حرمان (برای آواز و پیانو، که به حسین سرشار تقدیم شده است)؛ آواز بی‏گفتار (برای ارکستر)؛ گدا (برای پیانو)؛ رقص در بارگاه شاه سمنگان (برای آواز و ارکستر)؛ ملودرام رستم و سهراب و قطعاتی دیگر که متأسفانه نت بسیاری از آن‏ها مفقود شده است، اشاره کرد.