سال 1342 هجري شمسي، روستاي «دستجه» از توابع استان فارس ميزبان نوزادي شد كه به دليل همزماني شكفتن او با ولادت رسول الله (ص)، او را سيد محمد صادق ناميدند. وي دوره ابتدايي را با موفقيت سپري كرد و در سال 1356، براي ادامه تحصيل به «فيروز آباد» رفت. محمد صادق كه مولود سال قيام و مبارزه بود، با آغاز حركت گسترده مردمي عليه رژيم شاهنشاهي به گروه مبارزان پيوست. در سال 1357 با همراهي عده‌اي از همرزمان به تشكيل يك تيم عملياتي به منظور بيداري مردم «فيروزآباد» همت ورزيد و در مراحل مختلف عليرغم وجود مشكلات و سختي‌ها به فعاليت ادامه داد. تلاشهاي او و افراد ديگر، باعث پيدايش موج خروشان حركت در ميان اهالي فيروزآباد گرديد. محمد صادق پس از پيروزي انقلاب به جهاد سازندگي پيوست و از اين طريق به كمك مستضعفين و عشاير شتافت. وي علاوه بر همكاري با كميته فرهنگي جهاد سازندگي براي چاپ نشريه‌اي به نام «نداي انقلاب» در كنار معلمان و دوستان فعاليت كرد و در كنار اين موارد به عنوان دانش‌آموز ممتاز دبيرستان «دكتر شريعتي» شناخته شد. او بعد از شهادت دوست و همرزمش «شهيد صادق كتيرايي » در فراق يار، بي‌تابي مي‌كرد و توان ماندن نداشت. پس از اخذ مدرك ديپلم، با توجه به شرايط نامناسب جامعه، كه در اثر ترور گروهك‌ها و شروع جنگ، ايجاد شده بود به جهاد سيستان و بلوچستان پيوست و در منطقه «گلان» از توابع ايرانشهر، مشغول خدمت به مردم محروم گرديد. در اسفند ماه 1360 همراه اكيپ اعزامي‌ به جهاد شيراز به آبادان رفت و مسئوليت انجام فعاليتهاي اداري را بر عهده گرفت. با شكل‌گيري و اجراي عملياتهاي گسترده در سپاه اسلام، به كارهاي مهندسي روي آورد و در عملياتهاي بسياري حماسه آفريد. در نهايت، به كردستان رفت تا مأموريت محول شده از قرارگاه «حمزه سيد الشهدا» را انجام دهد. شهيد سيد محمد صادق دشتي در بيست و سوم مهر ماه سال 1364 در منطقه آبادان مشغول احداث سكوي تانك، براي رزمندگان اسلام بود كه ناگهان خمپاره‌اي سينه مهربانش را شكافت. او در آن لحظات، آنقدر خوشحال و شادمان به نظر مي‌رسيد كه تعجب همه را برانگيخته بود. زانوانش سست شد و همانطور كه از پا مي‌افتاد دستها را به سوي آسمان بلند كرد: «فزت و رب الكعبه»