عبدالرسول در یکی از روزهای سال ۱۳۳۷ش هراسان و امیدوار به خانه بازگشت و آخرین فرزندش را با شوق فراوان در آغوش گرفت. نامش را رحمت‌الله نهاد تا همیشه نامش یادآور عظمت پروردگار باشد: شهید رحمت‌الله نصیری. او دوران کودکی را در هاله‌ای از فقر و محرومیت سپری کرد و در سن ده سالگی پدر مهربانش را از دست داد. کوچه‌های خاکی خلوت زادگاهش شهرضا غربت و تنهایی او را بیش‌تر کرد. نصیری با اتمام دوره راهنمایی، به کار در بازار پرداخت و در سال ۱۳۵۶ش برای انجام خدمت سربازی وارد ارتش شد، در این زمان برای آشنایی سربازان با ظلم و جور رژیم، آن‌ها را با مسائل سیاسی روز آشنا ساخت و بار‌ها مورد مؤاخذه قرار گرفت. وی سرانجام از پادگان گریخت و به مردم مبارز پیوست. رحمت‌الله علاقه خاصی به ائمه اطهار (ع) و به‌خصوص حضرت صاحب‌الزمان (عج) داشت و اغلب برای ولادت حضرت (عج) مراسم جشن برگزار می‌کرد. پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی، در لباس بسیجی به جبهه‌های نبرد رفت و در سه عملیات شرکت نمود، اما بعد از عملیات فتح‌المبین به‌علت اشتباهی که ستاد ویژه شهدا انجام داده بود، پیکر شهیدی که شماره پلاکش مشابه شماره پلاک رحمت‌الله بود، در شهرضا به‌عنوان شهید نصیری تشییع شد تا این‌که بعد از مدت کوتاهی رحمت‌الله به میان جمع خانواده‌اش بازگشت و معلوم شد آن شهید بزرگوار از خمینی‌شهر بوده است. وی به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و جهت آموختن فنون رزمی به دوره آموزش عالی پیاده ارتش در شیراز رفت. با اتمام این دوره با همسر یکی از شهدا ازدواج نمود و به قول خود بهترین یار و هم‌سنگر را یافت. نصیری ۵۰ روز بعد راهی جبهه‌های حق علیه باطل شد تا وظیفه خویش را در فبال دوستان شهیدش انجام دهد. با آغاز عملیات والفجر ۴، گردان یا زهرا (س) با فرماندهی رحمت‌الله به خط مقدم رفت و مسئولیت بخشی از عملیات را بر عهده گرفت و توانست اهداف مورد نظر را تصرف نماید، اما در حین انجام عملیات، فرمانده شجاع و رشید سپاه اسلام در تاریخ بیست و هفتم مهرماه سال ۱۳۶۲ هجری شمسی در سن بیست و پنج سالگی در منطقه مریوان بر اثر اصابت تیر به قلب پاکش به شهادت رسید. پیکر شهید رحمت‌الله نصیری را - بنا بر سفارش خود شهید - با لباس سپاه در گلزار شهدای شهرضا به خاک سپردند.