۱۵ خرداد ۱۳۳۶ش در خانه‌‎ای واقع در خیابان شهید عباس مفرد، کودکی متولد شد که نامش را محمدمهدی گذاشتند: شهید محمدمهدی رحیمیان. محمدمهدی در خانواده‌‎ای مذهبی رشد کرد و روز به روز بزرگ‌تر شد. پدرش کارمند بیمارستان امام سجاد (ع) بود و در هیأت‌های مذهبی و مجالس و مراسم دینی حضوری فعال و مستمر داشت. تحصیلات ابتدایی، راهنمایی و متوسطه را در رامسر به اتمام رسانید و در سال ۱۳۵۵ش وارد دانشکده مخابرات تهران شد. حضور در دانشگاه و ارتباط با انجمن‌‎های اسلامی، فصل تازه‌ای در اندیشه، افکار و اعتقادات مذهبی او گشود. پس از اخذ مدرک فوق دیپلم، در اداره مخابرات شهرستان تبریز استخدام شد. سال آخر دانشکده، مقارن با خروش مردم حزب‌‎اللهی به رهبری روحانیت مبارز و زعامت رهبر کبیر انقلاب اسلامی علیه دستگاه ستم‌‎شاهی بود. محمدمهدی با ذخیره اعتقادی - انقلابی، به صف انقلابیون پیوست و به عضویت جهاد سازندگی و انجمن اسلامی مخابرات درآمد و در تبیین نقش امامت و ولایت و اشاعه فرهنگ اصیل اسلامی و زدودن فرهنگ طاغوتی نقش به‌‎سزایی ایفا نمود. ذوق و استعداد هنری و علاقه و اعتقاد به ولایت را می‌‎توان در طرح‌‎های مهدی به وفور دید. او طراح بود و طرح می‌‎زد، آثار هنری و فرهنگی او در اکثر روستاهای آذربایجان تاکنون نیز به‌‎جای مانده است. در پی آغاز جنگ تحمیلی، با عضویت در بسیج به جبهه رفت و در منطقه عملیاتی آبادان، همراه با هم‌‎رزمانش به قلب سپاه دشمن حمله آورد و در روز اول محرم ۱۴۰۲ق مصادف با هفتم آبان‌‎ماه سال ۱۳۶۰ هجری شمسی شهید شد و روحش به روح شهدای کربلا پیوست. او بسیار آرام و متین، متدین و مؤمن بود. در کانون وحدت اسلامی شهر رامسر نیز فعالیت داشت و طرح تبلیغاتی نمایشنامه "زاویه بی‌روح" از او به یادگار مانده است.