شهید حسن رمضانی روستازاده‌ای پاک و بی‌آلایش بود که در ۲۳ دی‌ماه ۱۳۳۹ش در روستای «ابوزید» در شهرستان آران و بيدگل دیده به جهان هستی گشود. وی «حسن» نام گرفت که به‌حق به صورت و سیرت نکو زیست. کودکی سه ساله بود که صفیر تظلم‌خواهی و ظلم‌ستیزی خمینی کبیر (رحمة‌الله‌علیه) را با خون سرخ صد‌ها شهید پانزده خرداد به هم آمیخته دید و رگ‌های انتقام در خونش ریشه دواند. حضرت امام خمینی (رحمة‌الله‌علیه) تبعید شدند و چشم به سالیان نه‌چندان دور‌تر دوختند. حسن، روز به روز و سال به سال بزرگ‌تر شد تا قصه هزاردستان دوران خویش را رقم زند. باری، وی دوران نوجوانی را پشت سر گذاشت و پس از اتمام دوران راهنمایی، هوش و استعداد خویش را در راه ترویج دین نهاد و در حوزه علمیه مشغول به تحصیل گشت. او خوب می‌دانست که سعادت دنیا و آخرت در همین حجره‌های کوچک و تاریک است و مرد میدان عمل می‌خواهد تا با هوای نفس خویش ستیز کند و از زر و زیور دنیا بگذرد. حسن، این مردانگی را در خود دید و رهسپار حوزه شد. در محضر ادیب فرزانه‌ای چون «آیت‌الله العظمی یثربی» زانوی ادب زد و به فراگیری دروس مذهبی مشغول شد. در سال ۱۳۵۷ش، سربازان امام خمینی (رحمة‌الله‌علیه) بزرگ شده و مشت‌های گره‌کرده ایشان، پشت هر مستکبری را می‌لرزاند. او نیز هم‌گام با دیگر مردم غیور ایران، زیبا‌ترین حدیث قرن را واگویه کرد. محمدرضاشاه پهلوی از نعره‌های حیدری‌شان فرار کرده و بساط شاهنشاهی برچیده شد. از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی دیری نگذشته بود که دستان پلید استکبار این‌بار از آستین صدام بعثی بیرون شد و به مرزهای ایران حمله آورد و آوردگاهی دیگر برای حماسه‌آوران و سربازان امام خمینی (رحمة‌الله‌علیه) به‌نام مقدس جبهه پدید آمد. رمضانی درحالی‌که پنج سال در حوزه علمیه مشق علم و تهذیب کرده بود، بی‌درنگ روانه جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد تا آموزه‌های خویش در حوزه را در عمل تجربه کند. آری! حسن، با نام زیبای روحانی به جبهه رفت و در دومین اعزام خویش در «سومار» خشم ترکشی، سر مبارکش را شکافت و او‌‌ رها از هر قید و بند، به ملکوت آسمان‌ها پرواز کرد. دومین روز آذرماه سال ۱۳۵۹ هجری شمسی، سا‌لروز عروج این یار نام‌آشناست. پیکر پاک شهيد حسن رمضانی چندی بعد در امام‌زاده عبدالله علیه‌السلام در زادگاهش به خاک سپرده شد تا فردای قیامت، سندی خونین از مظلومیت قوم دلیر خویش باشد.