شهید سیدعلیرضا حسینی در سال ۱۳۳۷ش در خانواده‌ای مستضعف و مذهبی در شهر تهران چشم به جهان هستی گشود و از کودکی با اسلام ناب محمدی (ص) انس گرفت. از زمانی که سیدعلیرضا خود را شناخت، ارزش‏های معنوی را بر مادیات ترجیح می‌داد و با خلوص نیت، خویشتن را مهیای خدمت به خلق می‌نمود. اوج‏گیری مبارزات شکوهمند امت مسلمان ایران، مصادف با فعالیت‏های انقلابی چشم‏گیر او بود. تکبیرگویان در راهپیمایی‌ها سینه‌اش را سپر می‏کرد و شب‏‌ها با پخش اعلامیه و شعارنویسی به مبارزه ادامه می‌داد. می‌گفت: «انقلاب اسلامی باعث شد تا من به زندگی از دید دیگری نگاه کنم.» از این‏رو، پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، با همه نیرو خود را در خدمت آن قرار داد. در بسیج مستضعفین فعالانه شرکت داشت و به‏عنوان سرپرست بسیج نیروگاه منتظر قائم، به کارکنان این نیروگاه فنون نظامی را می‌آموخت و آنان را برای مقابله با دشمنان انقلاب آماده می‌کرد. در انجمن اسلامی نیروگاه نیز شرکت داشت و هم‏چنین یکی از اعضای هیأت اجرائی اتحادیه کارکنان نیروگاه منتظر قائم بود. در سنگر مساجد هم فعالانه حضور داشت و از اعضای گروه‏های مقاومت مساجد بود و در جهت خود کفایی و استقلال اقتصادی کشور و از میان برداشتن آثار رژیم ستم‏شاهی، در جهاد سازندگی نیز فعال بود و به‏سبب تعهد و پشتکار فراوانش، مسئولیت جهاد سازندگی نیروگاه محل کارش را نیز بر عهده داشت. در مقابله با دسائس گروهک‏های ضد انقلاب و وابسته به شرق و غرب، به کردستان عزیمت کرد و پس از بازگشت از آنجا، با برپا کردن نمایشگاهی، جنایات گروهک‏های آن منطقه را به تصویر کشاند. به‏دنبال تجاوز مزدوران بعثی به خاک میهن اسلامی، داوطلبانه به جبهه عزیمت نمود و در این باره گفت: «من نمی‌توانم به خودم بقبولانم که برادرانم در مرز‌ها شهید شوند و من به کارهای روزمره مشغول باشم.» پس از بازگشت از جبهه‌های نبرد حق علیه باطل، کماکان بار سنگین مسئولیت‌های فراوانش را با عزمی استوار با سختی به دوش کشید و به‏ویژه پس از گسترش جنایات منافقین در مبارزه با آن‌ها، با نهادهای انقلابی و دادستانی انقلاب همکاری نزدیک داشت و در همه سنگرهای اسلام، سنگرنشینی مقاوم و استوار بود. فعالیت‏های انقلابی و صادقانه شهید حسینی، کینه و عداوت منافقین، این مزدوران خودفروخته آمریکا را برانگیخت؛ به‏طوری‏که آنان بار‌ها وی را تهدید به مرگ کرده بودند. خودش می‌گفت: «می‌دانم درصدد هستند که مرا از بین ببرند، ولی من از این‏‌ها باکی ندارم.» عاقبت سحرگاه سه‏شنبه هشتم دی‏ماه سال ۱۳۶۰ هجری شمسی، دو تن از تروریست‌های منافق که در کمین او نشسته بودند، وی را هنگامی که به قصد سر کار رفتن از منزل خارج شده بود، به گلوله بستند. شهید حسینی، این سلاله‌ پاک رسول‏الله (ص) در آغوش خواهر خود، جان به جان‏آفرین تسلیم کرد.