شهید علی‌بابا بهرامی، دهم دی‌ماه سال ۱۳۳۳ش در خانواده‌ای روستائی چشم به جهان هستی گشود. علی‌بابا در روستای بیرگان از توابع شهرکرد از طریق کشاورزی روزگار می‌گذراند تا این‌که به‌دنبال اجرای طرح به‌اصطلاح «تقسیم اراضی»، آن مقدار زمینی که وسیله تأمین معاش خانواده‌اش بود توسط سرسپرده‌ای از مزدوران آمریکای جنایت‌کار به‌نام مهندس دیبا غصب شد و علی‌بابا به‌ناجار راهی شهر شد و به کارگری در کشت و صنعت کارون مشغول گردید. با اندک حقوق کارگری، خرج پدر و مادر و خواهر و برادرانش را تأمین می‌کرد. با آغاز حرکت توفنده انقلاب اسلامی از قم، علی‌بابا هم مانند دیگر اقشار ملت با شرکت در راهپیمائی‌ها، تظاهرات و اعتصابات... فریاد «مرگ بر شاه» سر داد تا بالاخره فرشته سپید آزادی طلوع کرد و دیو سیاه شب به زباله‌دان تاریخ افکنده شد. آن هنگام که امام امت (ره) فرمان برگشتن به سر کار دادند، علی‌بابا هم اعتصاب خود را شکست و با کار و تلاش بیش‌تر سعی در پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی داشت. در محیط کار، با آوای شوم کم‌کاری و اعتصاب و در‌‌نهایت، ضدیت با انقلاب که از طرف نوچه‌های امپریالیسم آمریکای مردم‌فریب سر داده می‌شد، به مخالفت برخاست و روی همین اصل مورد تنفر گروهک‌ها قرار گرفت، اما علی‌بابا با اعتقادی راسخ به دین مبین اسلام که امام بزرگوار معرفش بود، سعی در حفظ و تداوم انقلاب می‌کرد. در پی آغاز جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، شهید گران‌قدر که سه ماه بیش‌تر از ازدواجش نگذشته بود، عازم جبهه‌های ایمان علیه کفر و طاغوت شد و با ایثار و ازخودگذشتگی، به سهم خود از تجاوز وحشیانه مزدوران آمریکای بدسرشت به سرزمین رسول‌الله (ص) جلوگیری کرد. علی‌بابا بهرامی، درست در زمانی که روزهای آخر خدمتش را می‌گذراند، در تاریخ پانزدهم بهمن‌ماه سال ۱۳۵۹ هجری شمسی در سن بیست و شش سالگی در جاده آبادان - ماهشهر، مورد اصابت گلوله توپ مزدوران بعثی قرار گرفت و به ملکوت اعلی پیوست. شهید علی‌بابا بهرامی همواره می‌گفت: «امام را تنها نگذارید و خون شهدا را پاسدار باشید.»