شهید علیرضا حلیم‌زاده، سال ۱۳۴۶ش در خانواده‌ای فقیر در دزفول چشم به جهان هستی گشود. علیرضا از سن کم کار می‌کرد تا بتواند مرهمی باشد بر دردهای پدر. از اوان نوجوانی خود را متعهد و مسئول می‌دانست و پدرش را در تأمین مخارج زندگی همراهی می‌کرد و از پولی که به‌دست می‌آورد، برای خواهرانش لباس و... می‌خرید. علیرضا از دلی پرتوان و شهامتی غیرقابل وصف برخوردار بود. او پدر و مادرش را دلداری می‌داد و همیشه می گفت که خدا بزرگ است. در اثر صداقت و تواضعی که داشت، در قلب دوستان و آشنایان جای داشت. از محمد (ص) و علی (ع) در مکتب اخلاق آموخته بود که هم‌چون ایشان نمونه و اسوه باشد. از خصوصیات اخلاقی بارز او این بود که از دروغ گفتن تنفر داشت و دشمن سرسخت مفاسد اخلاقی بود. هرچند که از روحی لطیف برخوردار بود اما هم‌چون پولاد در مقابل وسوسه‌های شیطانی جدیت به خرج می‌داد و از اسراف و زیاده‌روی دوری می‌کرد. علیرضا به رابطه بین خویشاوندان (صله رحم) علاقه داشت و می‌گفت همیشه باید برای رضای خدا کار کرد نه برای هواهای نفسانی. علاقه شدیدی به مادربزرگش نشان می‌داد و نسبت به بزرگسالان احترام زیادی قائل بود. در جلسات مذهبی شرکت می‌کرد و استعداد فوق‌العاده‌ای نسبت به فراگیری مبانی اسلامی از خود نشان می‌داد. با شروع جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران در شرایطی که روز به روز نیاز بیش‌تری به خون جوانان برای آبیاری نهال نوپای نظام اسلامی احساس می‌شود، علیرضا نیز خود را برای شهادت آماده می‌کند تا جایی که با یکی از دوستانش مسابقه می‌گذارد که کدامیک زودتر شهید می‌شوند؟ چندین‌بار نیز از مادرش می‌پرسد که اگر من شهید شدم، چه می‌کنی؟ و مادرش در جواب می‌گوید که من برای تو و پیروزی اسلام لباس سبز می‌پوشم. علیرضا به مادرش می‌گوید که آفرین بر تو ای مادر عزیز و ای رهرو زینب (س) و فاطمه (س)! علیرضا از نخستین روزهای جنگ تحمیلی در ستاد بسیج مسجد نجفیه فعالیت داشت تا این‌که سرانجام در تاریخ بیستم اسفندماه سال ۱۳۵۹ هجری شمسی بر اثر اصابت موشک در سنگر پاسداری از اسلام و قرآن در مسجد نجفیه - همراه با دوازده تن از برادران نوجوان هم‌سنگر دیگر خود که از مکتب حسین (ع) سرور شهیدان درس عشق آموخته بودند - هم‌چون علی (ع) در محراب شهادت، در مشهد خون به شهادت رسید و به لقاءالله پیوست. شهید علیرضا حلیم‌زاده تا آخرین لحظه زندگی پرارزش خویش هم‌چنان در عهد خود ثابت‌قدم ماند و هم‌چون عباس رشید به ندای امام خود لبیک گفت.